ΜΑΡΙΝΕΛΛΑ-ΠΑΛΛΑΣ 2010

ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΔΕΣΜΕΥΤΟ ΤΥΠΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
«ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ»
ΚΥΡΙΑΚΗ 9-5-2010


«ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΤΤΑ»
Καμιά φορά λέω ν’ αλλάξω ουρανό…μα φοβάμαι μήπως μαζί του χάσω και τα αστέρια. Και δεν με πειράζει τόσο να χάσω τη Πούλια ή τον Αυγερινό. Με πειράζει που θα χάσω το Αστέρι των Αστεριών, τη νεράιδα των παραμυθιών, τον λαμπερό κύκνο του μουσικού μας γαλαξία.
Δε φταίμε εμείς που σ’ αγαπάμε, Μαρινέλλα. Φταίν’ οι καρδιές μας…που δεν αντέχουν μακριά σου. Μόνο ένα «Παλάτι» σαν το Παλλάς θα μπορούσε να υποδεχτεί τρία θαύματα μαζί. Μαγεία. Όνειρο. Οπτασία. Με τα καθίσματα να μοιάζουν σα σπαρμένα ροδοπέταλα και το βελούδινο άγγιγμα του τριαντάφυλλου από σκηνής να ακουμπάει τις ψυχές μας, ο έρωτας δεν άργησε να’ρθεί ,το άρωμα δεν άργησε να μας πλημμυρίσει, το φτερούγισμα δεν άργησε να αναστατώσει τις καρδιές μας.
Δεν ειν’ τα λόγια της σπουδαία, λόγια απλά καθημερινά μα ειν’ η αγάπη που τα κάνει όλα…συναρπαστικά. Όμως και η αγάπη δεν χαρίζεται, κερδίζεται. Και η αγάπη γίνεται λατρεία και η λατρεία εξελίσσεται σε πάθος και το πάθος οδηγεί στην αποθέωση. Έτσι αποθεώθηκε η Μαρινέλλα στο μιούζικαλ της «ζωής» της.
Με χιούμορ που ηλεκτρίζει, με αυτοσαρκασμό που σοκάρει, με εξομολόγηση που συγκινεί και με ερμηνεία τόσο φωνητική όσο και θεατρική που συγκλονίζει, η ντίβα με τα περισσότερα κοσμητικά επίθετα, μας καθήλωσε για άλλη μια φορά. Μας περιέλουσε με τους χυμούς της και μας στριφογύρισε αριστοτεχνικά μες στα ευλύγιστα δάχτυλά της. Και ξυπνήσαμε μέσα στα χρώματα του μεταξιού που την έντυνε σε κάθε της εμφάνιση.
Κι ύστερα τίναξε τη σκόνη απ’ τη καρδιά μας κι έγινε διάφανο στα χέρια της γυαλί και ο μύθος επαληθεύτηκε. Ήταν παντού και πουθενά. Ήταν μέσα σε όλους και πάνω απ’ όλους. Ήταν στον αέρα της ματιάς και στο τραγούδι της καρδιάς.
Θα’θελα να ήταν άπιαστο λουλούδι, να’τανε τραγούδι που δεν το’ χουν πει. Είναι όλα αυτά και τίποτα απ’ αυτά. Είναι μίσχος και άνθος μαζί. Είναι το αγριολούλουδο του Καζαντζίδη που αντέχει και στα χιόνια. Είναι πολύτιμη σα φυλαχτό.
Τα λόγια είναι περιττά. Είναι στο σήμερα γιατί ποιος ξέρει αν υπάρχει αύριο .Είναι στο ύστερα μα δεν υπάρχει ύστερα . Είναι στους ουρανούς που τόσο δύσκολα ανοίγουν. Είναι στο γέλιο του Μάη . Είναι στα πρώτα βάσανα, στα πρώτα καρδιοχτύπια .
Είχε ψυχούλα κι έδωσε μα δε πήγε στα χαμένα. Με το καράβι της μελωδίας ταξίδεψε στο πέλαγος των συναισθημάτων και αγκυροβόλησε στο απάνεμο λιμάνι της ευαισθησίας και της πιο γλυκιάς μνήμης.
Από τη Κυριακή Παπαδοπούλου ως τη Μαρινέλλα. Μια περιπέτεια. Μια ιστορία. Ένας θρύλος. Μια παράσταση που έκλεψε τη παράσταση, φτιαγμένη από ταλαντούχους για ταλαντούχους.
Από το Βασιλικό Θέατρο στο Παλλάς. Από το απωθημένο στο δεδομένο. Το μικρό κοριτσάκι που φιλοδοξούσε να γίνει ηθοποιός, ευτύχησε να πρωταγωνιστήσει στο Παλλάς και μάλιστα υποδυόμενη τη Μαρινέλλα. Ούτε στ’ όνειρο της δεν θα το’ χε φανταστεί…Αυθορμητισμός. Αμεσότητα. Δυναμική. Τρία «κουσούρια» που πρέπει να έχει ένας καλός ηθοποιός. Και τα είχε όλα.
Μα εσύ ποτέ, να μη χαθείς ποτέ, ποτέ απ’ τη ζωή μας
Μας δίνεις δύναμη και νόημα να ζούμε…για να σ’ ακούμε Μαρινέλλα!
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΟΥΡΝΕΛΗΣ