ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΟΥΡΝΕΛΗΣ

«ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΚΟΚΟΤΑΣ»
Μ’ένα όνειρο τρελό, όνειρο απατηλό ξεκινήσαμε κι οι δυο μας…Κάπως έτσι ξεκίνησε η ιστορία των περισσότερων ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένων και των καλλιτεχνών. Αλλά στου δρόμου τα μισά βγήκαν τα’ άστρα τα χρυσά ξαφνικά από τον ουρανό τους. Κι αυτό που έμεινε ήταν το παρελθόν, η ιστορία, το έργο του καθενός που πολλές φορές χρειάζεται να αξιολογηθεί ξανά και ξανά από ειδήμονες και επιτροπές για να ανταμειφθεί κατάλληλα. Για τους καλλιτέχνες, η κρησάρα είναι πιο αυστηρή όταν πρόκειται το Υπουργείο Πολιτισμού να τους δώσει τη τιμητική σύνταξη. Διάβασα λοιπόν κάποια άρθρα στο διαδίκτυο που αναφέρονταν στις τιμητικές συντάξεις των καλλιτεχνών και για κάποια ονόματα που κατάφεραν να πάρουν τιμητική σύνταξη και για κάποια άλλα που το αίτημά τους θα επανεξεταστεί. Ανάμεσά τους είδα το όνομα του Σταμάτη Κόκοτα για τον οποίο θα επανεξεταστεί το αίτημα της τιμητικής σύνταξης. Εξεπλάγην διότι πολλά από τα ονόματα που πήραν τη τιμητική σύνταξη είναι σχεδόν άγνωστα στο πανελλήνιο ενώ η προσφορά του Κόκοτα και πολλών άλλων είναι δεδομένη και αναγνωρισμένη. Το χειρότερο όμως είναι ότι για να δώσουν τιμητική σύνταξη, ελέγχουν και την οικονομική κατάσταση του καλλιτέχνη. Θα πρέπει όμως να μας εξηγήσει το Υπουργείο, για ποιο λόγο δίνει τη τιμητική σύνταξη. Για να τιμήσει τους καλλιτέχνες που προσέφεραν στον πολιτισμό ή για να ενισχύσει οικονομικά τους φτωχούς καλλιτέχνες; Αν ισχύει η πρώτη εκδοχή τότε θα πρέπει να τιμούνται όλοι οι καλλιτέχνες ανεξαρτήτως της οικονομικής τους κατάστασης. Αν ισχύει η δεύτερη, τότε το Υπουργείο θα έπρεπε να λέγεται Πρόνοιας και κοινωνικής αλληλεγγύης και η τιμητική σύνταξη να μετονομασθεί σε «οικονομική ενίσχυση απόρων καλλιτεχνών» ή επίδομα αναξιοπαθούντων καλλιτεχνών». Επίσης, πως κρίνεται το μέγεθος ενός καλλιτέχνη; Ποια είναι τα κριτήρια της διορισμένης επιτροπής; Είναι ανεπίτρεπτο να διαγράφεται το έργο ενός καλλιτέχνη και να απορρίπτεται από τη τιμητική σύνταξη επειδή ή έχει μια σύνταξη του ΙΚΑ των πεντακοσίων ευρώ ή επειδή έχει ένα σπίτι και το νοικιάζει για να ζήσει. Δηλαδή, τον καλλιτέχνη τον θέλουν ζητιάνο και ρακένδυτο για να τιμήσουν το έργο του; Για να κριθεί ένας καλλιτέχνης ικανός για τη σύνταξη πρέπει να έχει παίξει από Αισχύλο μέχρι Σέξπηρ και να έχει τραγουδήσει από Σεφέρη μέχρι Ναζίμ Χικμέτ αλλά να μην έχει στον ήλιο μοίρα για τρία χρόνια τουλάχιστον. Όπως φαίνεται , δεν τους αρκεί το «Ένα μεσημέρι στης Ακρόπολης τα μέρη» του Ξαρχάκου ή ο «Ρωμηός» του Ζαμπέτα ή «ο Τρελός» του Σπανού ή τα «Γράμματα απ’ τη Γερμανία» του Θεοδωράκη ή το «Γιε μου» του Καλδάρα. Θα επανεξεταστεί το αίτημα ενός τόσο χαρισματικού ερμηνευτή που τον τίμησαν οι Έλληνες και διστάζει να τον τιμήσει η Ελλάδα; Όλοι δικαιούνται να πάρουν τη σύνταξη, κι αυτοί που έχουν κι αυτοί που δεν έχουν οικονομική άνεση. Και ο Νταλάρας τη δικαιούται αν τη ζητήσει και η Αλεξίου και η Γαλάνη και πολλοί ακόμα που προσφέρουν στο Πολιτισμό.
«Γιε μου ειν’ ο πόνος μου αβάσταχτος καλέ μου
Που θα επανεξεταστεί η σύνταξή μου ακριβέ μου
Με πατάνε σα ξερόφυλλο του ανέμου
Να με τιμήσουν, δεν το βλέπω ακριβέ μου
Με πετάνε σα δεντρί ξεριζωμένο
Κι ειν’ ο πόνος μου αβάσταχτος καλέ μου
Είμαι μόνος σ’ ένα δρόμο λασπωμένο
Και το Υπουργείο δυστυχώς μ’ έχει γραμμένο
Γι αυτό ένα μεσημέρι στης Ακρόπολης τα μέρη
Ένα μαυρομάνικο μαχαίρι
Θα καρφώσω στο στήθος με το ίδιο μου το χέρι
Και θα’ ρθουν οι πολιτσμάνοι απ’ τη Κρήτη και τη Μάνη
Για να κλάψουν το αλάνι απ’ το λιμάνι.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΟΥΡΝΕΛΗΣ