Η ΤΗΛΕΜΑΧΙΑ ΤΩΝ ΕΞΙ ΚΙ ΟΠΟΙΟΣ ΑΝΤΕΞΕΙ

ΤΙΤΛΟΣ: ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ: «Η ΝΥΧΤΑ ΤΩΝ ΕΞΙ ΜΝΗΣΤΗΡΩΝ»
Ο τηλεοπτικός μπαξές της Δευτέρας είχε απ’ όλα τα καλά. Μπόλικη πρασινάδα να φαν κι οι κότες, βαζάκια με απαίσια μαυροζούμια πάνω στο τραπέζι για εντυπωσιασμό και τη Βίκυ Καγιά με γυαλιά να εκπροσωπεί το ΚΚΕ. Θεά, η Αλέκα μας! Τρόμαξα να τη γνωρίσω. Αν δεν έβαζε τη κασέτα να παίξει ούτε που θα τη καταλάβαινα. Έκαψε καρδιές το μενταγιόν με τη καρδιά στο λαιμό της. Πετάξαμε τα σφυροδρέπανα και κρεμάμε καρδιές τώρα; Δε φοβάσαι μήπως σε μαλώσει ο Φιντέλ; Μήπως αναστηθεί ο Τσε και σου ζητάει πίσω την κονκάρδα; Δειλά-δειλά όμως έκανε και τα ανοιγματάκια της προς τα δεξιά μήπως και τσιμπήσει κανέναν αναποφάσιστο. Έκανε και μούτρα στον Τσίπρα μη τυχόν και πάρει θάρρος ο μικρός. Ίσα ίσα του έδωσε το χέρι της λες και θα της το έτρωγε. Να τη χαιρετήσει ήθελε ο άνθρωπος, όχι να τη ζητήσει σε γάμο. Ο Αλέξης, πρωτάκι στο debate, αν και λίγο ψαρωμένος, πέρασε τις εξετάσεις. Μένει να δούμε αν θα περάσει και τη πόρτα της Βουλής. Μας μάλωσε πάλι που δε θέλουμε να γίνονται παρανομίες στο Πανεπιστημιακό άσυλο, μας τά’ χωσε που δε θέλουμε να είναι η Ελλάδα ξέφραγο αμπέλι και μας «απείλησε» ότι μπορεί να μπει ο ΣΥΡΙΖΑ στο Κοινοβούλιο και τότε θα γεμίσουμε «άσυλα». Και θα μπορούμε να κάνουμε ότι θέλουμε μέσα στα «άσυλα» αλλιώς θα μας στείλει στο άσυλο ανιάτων. Γιατί να πάει χαμένος ο κήπος του Πανεπιστημίου ενώ κάλλιστα μπορεί να «δενδροφυτευθεί» και να γίνεται επί τόπου και η αγοραπωλησία; Γιατί δηλαδή ο άλλος να τρέχει στα Ζωνιανά για να βρει το καλό «πράμα»; Καλέ, μας βγήκε με πράσινο και ο Χρυσόγελος που θέλει σώνει και καλά να κάνει την Ελλάδα «Το μικρό σπίτι στο λιβάδι». Μας χόρτασε με πράσινες υποσχέσεις. Το όνειρό του είναι να κάνει τον Ασωπό, Αμαζόνιο. Θα φέρει και τον Ταρζάν με τη Τσίτα. Κι έτσι όπως θα είμαστε αγριεμένοι μέσα στη ζούγκλα και θα περνάνε από πάνω μας οι μαϊμούδες με τις μπανάνες θα μας φωνάζει: «Ελάτε, έχω μπανάνα…». Πάνω κι από το περιβάλλον όμως τον ενδιαφέρει η καλή γειτνίαση. Να είμαστε φιλαράκια με όλους και ιδιαίτερα με τους Σκοπιανούς. Να χτυπάμε τη πόρτα τους να τους ζητάμε λίγη ζάχαρη, να χτυπάνε τη πόρτα μας να μας ζητάνε τη Θεσσαλονίκη. Αρκεί να μην τους κακοκαρδίσουμε. Και προπαντός να μαζέψουμε τους λαθρομετανάστες όλου του κόσμου εδώ. Τόσοι νοματαίοι, δεν είναι όλοι Σορίν Ματέϊ.
Τόσο μεγάλη κι ανοιχτή καρδιά, μόνο σε ξεπουπουλιασμένο μαρούλι έχω ξαναδεί.
Μέχρι που παρομοίασε τους Έλληνες μετανάστες με τους λαθρομετανάστες. Πιάτα έπλεναν οι δικοί μας και είχαν όνομα και διεύθυνση. Έγλειψαν τέτοιο πιάτο που όταν έκαναν λεφτά, αντί για βαθύπλουτους τους έλεγαν βαθύπιατους. Τι θέλει να μας πει ο ποιητής; Ότι ο Άγιος Παντελεήμονας έχει γίνει Αστόρια και δε μπορεί να περάσει…;
Μου φαίνεται ότι τα πολλά γέλια θα του βγουν ξινά του Χρυσόγελου. Τον βλέπω βουλευτή στη γη της Παταγονίας. Ο αυτοδημιούργητος γιος του σανοπώλη επιτέθηκε στα πολιτικά τζάκια υψώνοντας πιο ψηλά τη δική του καμινάδα. Αν είχε και δυο δεκαοχτάρες δίπλα του, θα ήταν ίδιος ο Μπερλουσκόνι. Για καλό και για κακό έχει απλώσει τα δίχτυα του και λίγο πιο ανοιχτά από τα χωρικά του ύδατα μήπως και πιάσει καμιά μαριδούλα ή κανένα γαύρο που έχει χάσει το δρόμο του. Και ρίχνει κάτι δολώματα ο άτιμος, μούρλια…Μέχρι και λαβράκι μπορεί να πιάσει...
Κώστας και Γιώργος, σε μια παρτίδα σκάκι διαρκείας ανάμεσα σε Καραμανλή και Παπανδρέου. Άραγε το «ματ» θα έρθει στις 4 Οκτώβρη;