Η ΜΑΡΘΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΑΣ

ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΔΕΣΜΕΥΤΟ ΤΥΠΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
«ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ»
ΚΥΡΙΑΚΗ 18-4-2010

«Κάτι να καίει…»

Σπινθηροβόλο βλέμμα, καυτή σα λάβα ηφαιστείου, ετοιμόλογη, κοσμογυρισμένη, αυθεντική. Το λαχταριστό κορίτσι των μιούζικαλ της δεκαετίας του ’60 με τον καιρό αποδείχτηκε και γοργόνα και μάγκας. Η μια από τις «Τρεις κούκλες κι εγώ», η Μάρθα με το φιδίσιο κορμί και το λαμπερό χαμόγελο μέσα από το βιβλίο της «Κορίτσι για μιούζικαλ» μας προσκαλεί στο φουαγιέ της καρδιάς της για να μας κεράσει το πιο γευστικό κοκτέιλ εμπειρίας, πρόκλησης και συναισθημάτων. Ένα κορίτσι για φίλημα, μια γυναίκα φωτιά, μια πρωταγωνίστρια που αφήνει για λίγο τον ηγετικό της ρόλο για να μας υποδεχθεί σαν την πιο υπέροχη οικοδέσποινα. Με μαθηματική ακρίβεια θυμάται πρόσωπα και πράγματα που τη σημάδεψαν, υπογραμμίζοντας με τη πένα της αγάπης κάθε στιγμή που πέρασε μαζί τους. Επαναστάτρια με αιτία. Ευαίσθητη μέχρι το κόκκαλο αλλά και απόλυτη όπου χρειάζεται να τραβήξει χειρόφρενο στις σχέσεις της. Διαβάζοντας το βιβλίο, στη κυριολεξία με μια ρουφηξιά, εντυπωσιάστηκα και συγκινήθηκα για τη πίστη και την αφοσίωσή της στους φίλους της που μας τους συστήνει έναν-έναν . Μια από τις ελάχιστες ντίβες χωρίς επιλεκτική μνήμη. Η ωραία του κουρέα δεν άφησε κανέναν απ’ έξω. Τους ευχαρίστησε όλους όσοι τη βοήθησαν και με το παραπάνω. Τι να πρωτοθαυμάσεις στη Μάρθα Καραγιάννη; Τον σαγηνευτικό χορό της που οδηγούσε το κοινό σε ομαδικό παραλήρημα ή την υποκριτική της ισορροπία ανάμεσα στις «Θαλασσιές τις Χάντρες» και τις «Εκκλησιάζουσες» του Αριστοφάνη; «Μερικοί το προτιμούν κρύο» αλλά σίγουρα δε μιλούν για το μελαχρινό κορίτσι που μάγεψε στα μιούζικαλ του Δαλιανίδη και έγινε μια από τις μούσες του. Μια γευσιγνώστρια της ζωής που παθιάζεται ακόμα και με τα κολεόπτερα του Αμαζονίου γιατί απλώς πιστεύει ότι αποτελούν μέρος αυτού του επίγειου παραδείσου. Μια πολίτις του κόσμου, μια ταξιδιώτισσα με οδηγό το πάθος, τη δύναμη, την αλήθεια. Πίσω από τα αραχνοΰφαντα κοστούμια και τα μυθικά λικνίσματα, η Μάρθα μπορεί να είναι η απλή προσκυνήτρια της Ιερουσαλήμ ή η πιο κατάλληλη ντάμα για ένα αργεντίνικο ταγκό στο Μπουένος Άιρες . Σύμβολο του σεξ για πολλούς, απλή εξερευνήτρια για την ίδια. Αν μου ζητούσαν να τη χαρακτηρίσω με μια μόνο λέξη, η πρώτη που μου έρχεται στο μυαλό από όσα ξέρω για κείνη είναι η λέξη «όνειρο» γιατί εκτός από γυναίκα-όνειρο και καλλιτέχνης-όνειρο, έχει βάλει στόχο να ζήσει το όνειρό της που δεν τελειώνει ποτέ…ούτε στη Γη του Πυρός. Με τη Μάρθα Καραγιάννη συνεργάστηκα και με τίμησε με τη ντομπροσύνη της, την αξιοπρέπειά της και με τον πλούτο του χαρακτήρα της. Είναι απλά «Αυτό το κάτι άλλο»…που δάμασε το θέατρο, κυρίευσε το σινεμά και κατέκτησε τα πλήθη.
Τέλος, ευχαριστώ για μια ακόμη φορά το Δημήτρη Ρίζο που μου δίνει την ευκαιρία να εκφράζομαι ελεύθερα για τα πρόσωπα που αγαπώ και θαυμάζω.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΟΥΡΝΕΛΗΣ