"Ο ΑΣΤΕΓΟΣ ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ"

«Ο ΑΣΤΕΓΟΣ ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ»
Είναι οι λαμπεροί άνθρωποι που ανάλογα με τη συγκυρία, μεταμορφώνονται σε ημίθεους, σε πρίγκιπες, σε νεράιδες, σε ιππότες , σε πλάσματα εξωτικά, πέρα από τα συνηθισμένα κατασκευάσματα της φύσης. Περπατούν συνήθως σε λεωφόρους της δόξας, του χρήματος, της λάμψης και της χλιδής. Υποψιαζόμαστε ότι αναπνέουν διαφορετικό αέρα, ότι βλέπουν έναν άλλο ήλιο και οι νύχτες τους έχουν πάντα πανσέληνο. Είμαστε πεπεισμένοι ότι οι περισσότεροι απ’ αυτούς έχουν το κοκαλάκι της νυχτερίδας, ότι προέρχονται ίσως από μια ανώτερη φυλή ή για τους πιο ευφάνταστους, ότι πιθανόν να κατέβηκαν από κάποιο διαστημόπλοιο σε λάθος πλανήτη. Μπορεί όλα αυτά τα σενάρια να είναι βουτηγμένα στην υπερβολή και να μην αφορούν τους εν Ελλάδι υπηρέτες της υποκριτικής αλλά σίγουρα από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, κάποιοι εκπρόσωποι του είδους αρέσκονται να ζουν «λίγο» διαφορετικά από όλους τους υπόλοιπους. Στην Ελλαδίτσα της υποχρεωτικής δίαιτας, της επίβλεψης του ΔΝΤ και των συνθημάτων του ΠΑΜΕ, τα «εξωγήινα» όντα που αποκαλούμε ηθοποιούς δεν διαφέρουν και πολύ από τον μέσο εργαζόμενο που αγωνίζεται για τα προς το ζην και τίποτα παραπάνω. Μάλιστα, ο ηθοποιός είναι και σε ποιο μειονεκτική θέση γιατί μπορεί να μη χτυπάει κάρτα το πρωί αλλά δεν έχει ωράριο. Όταν έχει ζήτηση, δουλεύει επί εικοσιτετραώρου βάσεως. Αυτό συμβαίνει όσο «πουλάει» το προϊόν. Μόλις σταματήσει να «πουλάει», μπορεί να κάθεται για χρόνια. Τη μια χρονιά μπορεί να παίζει σε δεκαπέντε σήριαλ και μετά να τον χάνουμε για πέντε έξι χρόνια. Βέβαια, υπάρχουν και οι ηθοποιοί που έχουν πάρει εργολαβία τη τηλεόραση με εκπομπές και έχουν όλα τα προνόμια του δημοσίου υπαλλήλου εκτός από το μισθό που είναι πενήντα φορές μεγαλύτερος από του δημοσίου υπαλλήλου. Υπάρχουν επίσης και κάποιοι υπερτιμημένοι που έχουν πάρει παραμάσχαλα τον Αριστοφάνη και του έχουν αλλάξει τα φώτα. Αφού τον περνάνε από Επίδαυρο και Ηρώδειο για να εξαγνιστούν μαζί του, μετά τον περιφέρουν σε κάτι κατσάβραχα που του φεύγει η μαγκιά. Όποιον παίζει Αριστοφάνη , τον δηλώνουν Αριστοφανικό ηθοποιό είτε τον «παίζει» καλά είτε όχι. Τα ίδια και χειρότερα συμβαίνουν στο χώρο της τραγωδίας. Εκεί, δεν δικαιούσαι δια να ομιλείς γιατί κινδυνεύεις από τον ίδιο τον Οιδίποδα. Με ότι κι αν ασχολείται ο κάθε ηθοποιός δε παύει να προκαλεί, να συγκινεί, να θαυμάζεται, να τραβάει τα φώτα της δημοσιότητας, να δημιουργεί γύρω του ένα φωτοστέφανο μυστηρίου και να αποτελεί ένα είδος προς εξερεύνηση. Πολιτικοί, τέως και νυν βασιλείς, μεγιστάνες και σεΐχηδες επιζητούσαν πάντα τη «παρέα» των αστεριών της έβδομης Τέχνης. Από τη Μαίρυλιν μέχρι την Αλίκη και τη Κυβέλη, οι ηθοποιοί αποτελούσαν το επίκεντρο κάθε κοινωνικής εκδήλωσης. Περιζήτητοι από κόμματα και παρατάξεις για να προσελκύσουν ψηφοφόρους , στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έγιναν Πρόεδροι, κυβερνήτες, γερουσιαστές, βουλευτές, υπουργοί αλλά παρ’ όλες τις διακρίσεις, τουλάχιστον στην Ελλάδα παραμένουν άστεγοι…Το «σπίτι του ηθοποιού» έχει ξεπεράσει σε κακοτυχία ακόμα και το γεφύρι της Άρτας. Οι άνθρωποι που παράγουν πολιτισμό, δεν είναι και τα πιο αγαπημένα παιδιά του πολιτισμού αλλά ούτε και της πολιτείας. Από τότε που το ταμείο τους ενσωματώθηκε στο ΙΚΑ, ο ηθοποιός όχι μόνο δεν είναι φως αλλά τον τρώει το μαύρο σκοτάδι…Η σύνταξη του ΙΚΑ του εξασφαλίζει τη «ψάθα» και το Υπουργείο Πολιτισμού για να του δώσει τιμητική σύνταξη, πρέπει να έχει παίξει τον βασιλιά Ληρ και παράλληλα να ζητιανεύει στα φανάρια για να πειστεί ότι χρειάζεται τη σύνταξη των οκτακοσίων τριάντα ευρώ. Για τους αρμόδιους δεν έχει σημασία αν μέσα από τους ρόλους του έκανε τον κόσμο να γελάσει, να ταυτιστεί μαζί του, να ξεχαστεί, να διασκεδάσει ή να δακρύσει. Κύριε Υπουργέ Πολιτισμού,δώστε τιμητικές συντάξεις σε όλους τους ηθοποιούς και κλέψτε για μια φορά εσείς τη παράσταση και να είστε σίγουρος ότι θα κλείσει η αυλαία με παρατεταμένα χειροκροτήματα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΟΥΡΝΕΛΗΣ