ΜΙΜΗΣ ΠΛΕΣΣΑΣ-ΒΕΑΚΕΙΟ

«Ένας ουρανός μ’ αστέρια…στο Βεάκειο»

Την ώρα που καραδοκούσε η πανσέληνος, ένα ολόγιομο φεγγάρι περιτριγυρισμένο από λαμπερά αστέρια έκανε την εμφάνισή του στον ουρανό του Πειραιά ,πάνω από το Βεάκειο. Δάκης, Μακεδόνας, Λοτσάρη, Παναγιώτης Πετράκης, Μουτσάτσου, Σόνια Θεοδωρίδου, Ντελ Μερ, Μαρία Μαρκεζίνις ,Κουρούκλη, Φιντέ, Κλείσας, Μάλφα, παιδική χορωδία Σπύρου Λάμπρου άστραψαν με τις φωνές τους και βρόντηξαν με τις ερμηνείες τους. Το βράδυ της περασμένης Δευτέρας 23 Αυγούστου ήταν αφιερωμένο στη δύναμη της επικοινωνίας μέσω της φωνής, πόσο μάλλον όταν αυτή η φωνή φοράει το μανδύα της μελωδίας και διαχέεται στα μήκη και στα πλάτη της γης.
Πόσο μάλλον όταν η μελωδία όχι μόνο αντιστέκεται στο χρόνο αλλά δυναμώνει, γίνεται πιο έντονη από ποτέ ώσπου φτάνει στη διαπασών και έτσι περνάει από γενιά σε γενιά. Πόσες φορές δεν έχουμε μεθύσει πίνοντας το «φεγγάρι» του Μίμη Πλέσσα και κάθε φορά η γεύση του γίνεται πιο γλυκιά και πιο εθιστική; Τόσο εθιστική που δε χάνουμε συναυλία γιατί κάθε εμφάνιση προμηνύει και μια έκπληξη. Γι αυτό και ήταν όλοι εκεί, ανάμεσά τους ο Δημήτρης Ρίζος που ξέρει να τιμά τους φίλους του. Καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας, προσπαθούσα επίμονα να βρω τις λέξεις για να χαρακτηρίσω το Μίμη Πλέσσα χωρίς να επαναληφθώ. Αν έλεγα ότι είναι ο πιο σημαντικός συνθέτης της γενιάς του, θα ήταν και κοινότυπο και ανακριβές γιατί το έργο του Μίμη Πλέσσα ξεκινάει από τη ρίζα, διαπερνά το κορμό και καταλήγει στα κλαδιά του γενεαλογικού δέντρου πολλών από μας. Την ώρα που έχω πάρει την απόφαση ότι ο Πλέσσας έχει γράψει τα ωραιότερα ελαφρά τραγούδια, με χτυπάει ένας κεραυνός που λέγεται «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου» και με βάζει στη θέση μου. Τη στιγμή που απολαμβάνω τα ελληνικά μιούζικαλ και καταλήγω ότι ο Πλέσσας είναι ο βασιλιάς των μιούζικαλ, έρχεται ο «Αστραπόγιαννος» και «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο» και με ξαναβάζει στη θέση μου. Δε τολμώ να ξεστομίσω τη γνώμη μου γιατί κάθε φορά αυτό που βλέπω κι αυτό που ακούω, με ξεπερνάει, με προσπερνάει και γίνεται «επόμενο». Πώς να περιγράψεις ένα παρόν όταν ήδη έχει γίνει μέλλον; Σε τι χρόνο να μιλήσεις για τον Πλέσσα όταν ο ενεστώτας είναι ανεπαρκής, ο αόριστος αδιάφορος και μόνο ο μέλλοντας προκλητικός; Για ποιο τόπο να μιλήσεις όταν το Βεάκειο γίνεται Ηρώδειο, όταν το Ηρώδειο γίνεται Μέγαρο κι όταν η Αθήνα γίνεται Μόσχα, Νέα Υόρκη, Βαρσοβία, Λονδίνο με ταχύτητα φωτός; Τόσα τραγούδια, σε τόσες γλώσσες, με τόσες φωνές και όμως ο δημιουργός τους δεν επαναπαύεται, δεν εφησυχάζει. Δοκιμάζει νέους μουσικούς δρόμους, πειραματίζεται με νέους ερμηνευτές κι εκείνοι με τη σειρά τους βουτούν σα μαθητούδια σε άγνωστα νερά ξέροντας πως εκείνος θα δεχτεί με σεβασμό και προσδοκία το απόκυμα της βουτιάς τους. Αεικίνητος όπως πάντα, με οξυδέρκεια που σπάει τα όρια του συνηθισμένου ανθρώπινου μυαλού , με σπάνια διορατικότητα αλλά και με την ασφάλεια της γνώσης και της αφομοιωμένης εμπειρίας , ο Μίμης Πλέσσας καταφέρνει για πάνω από πέντε δεκαετίες να κυριαρχεί στη μουσική μας σκηνή. Και το καταφέρνει χωρίς θράσος, χωρίς εκπτώσεις, χωρίς βαρύγδουπες δηλώσεις και παραχωρήσεις. Είναι ίσως ο μόνος δάσκαλος που προτιμά το θρανίο από την έδρα αλλά και ο μόνος που συγχωρεί τους μαθητές όταν αντιγράφουν…

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΟΥΡΝΕΛΗΣ

"ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ"

Νέα Δημοκρατία. Ένα κόμμα με πολλούς και πιστούς οπαδούς που το κόμμα και οι κομματάρχες δεν τους πρόσεξαν και δεν τους έδωσαν την αγάπη που δίνουν εκείνοι στο κόμμα. Σχεδόν ποτέ δεν τους κοίταξαν στα μάτια. Μόνο ένα χτύπημα στη πλάτη προεκλογικά και ένα τυπικό σφίξιμο του χεριού. Χιλιάδες τα παράπονα από τους οπαδούς όταν συσσωρεύονται στα γραφεία προεκλογικά. Και η απάντηση των υποψηφίων είναι πάντα ίδια. «Να είστε σίγουροι ότι τα λάθη του παρελθόντος δε θα επαναληφθούν. Αυτή τη φορά δε θα επαληθευθεί το ο χαρακτηρισμός ότι η Νέα Δημοκρατία είναι σα το Κρόνο που τρώει τα παιδιά του». Μάλιστα σε παίρνουν τηλέφωνο οι ίδιοι οι υποψήφιοι και μεγαλοστελέχη της Νέας Δημοκρατίας και σε καλούν στις συγκεντρώσεις και στις ομιλίες και εσύ σα καλός οπαδός, ανταποκρίνεσαι. Μόλις καταφέρεις να φέρεις στην εξουσία τη παράταξή σου και τα μεγαλοστελέχη να καταλάβουν και πάλι τις θέσεις, τότε έρχεται η απώλεια μνήμης σε όλο της το μεγαλείο και κανένας δε θυμάται κανέναν. Το Αλτσχάιμερ έχει εξαπλωθεί παντού και κυρίως σ’ αυτούς που σε καλούσαν επίμονα να τους υποστηρίξεις. Βγάζουν από τη ντουλάπα το κοστούμι της έπαρσης και της εφήμερης δόξας, αγνοούν τους πάντες και ξανά προς τη δόξα τραβούν. Οι πόρτες των γραφείων τους και πάλι ερμητικά κλειστές. Πιο εύκολα κλείνεις ραντεβού με τον Άγιο Πέτρο παρά μ’ ένα γραμματέα ή διευθυντή μιας υπηρεσίας. Οι ιδιαιτέρες , βασιλικότερες του βασιλέως. Κρύβουν με αριστοτεχνικό τρόπο τους προϊσταμένους τους κρατώντας τους μέσα σε μια νοητή «γυάλα» και αναλαμβάνουν εκείνες να κρίνουν ποιος ψηφοφόρος επιτρέπεται να τους δει και ποιος όχι. Λειτουργούν σαν μια κριτική επιτροπή από την οποία περνούν τα αιτήματα και κρίνουν ποιο πρέπει να ικανοποιηθεί και ποιο όχι. Αν καταφέρεις και περάσεις τις Συμπληγάδες και δεις τον Υπουργό, αντιμετωπίζεις ένα άλλο πάγιο θέμα. Η απάντησή του είναι ότι «ΔΕ μπορούμε να κάνουμε τίποτα γιατί καιροφυλακτεί η αντιπολίτευση». Αντιθέτως το ΠΑΣΟΚ δε δίνει καμιά σημασία στην αντιπολίτευση και το μόνο που επιδιώκει είναι να αγκαλιάσει τους οπαδούς του και να τους υποστηρίξει. άλλη φιλοσοφία. Το ΠΑΣΟΚ λειτουργεί πιο προσωπικά, πιο ανθρώπινα. Η Νέα Δημοκρατία προσπαθεί πρώτα να ικανοποιήσει τους οπαδούς των άλλων παρατάξεων, να τους βολέψει στις θέσεις και αφήνει απ’ έξω τα «παιδιά» της πιστεύοντας ότι μ’ αυτό τον τρόπο θα τους πάρει με το μέρος της. Το μόνο που καταφέρνει όμως είναι να χάνει και τους δικούς της οπαδούς. Κανένας οπαδός του ΚΚΕ ή του ΣΥΡΙΖΑ ή του ΠΑΣΟΚ δε θα πάει με το μέρος της Νέας Δημοκρατίας για καμία θέση στο κόσμο. Το «ο λαός δε ξεχνά τι σημαίνει δεξιά» δε φεύγει από τα χείλη τους ότι και να γίνει. Είναι ίσως το πιο δυνατό σλόγκαν στην Ελλάδα που το χρησιμοποιούν και το εκμεταλλεύονται οι κατά κόσμον «προοδευτικοί». Είναι σαν τις ατάκες των ελληνικών ταινιών «Θα κάααθεσαι» του Φωτόπουλου , «του Θεμιστοκλέους βεβαίως, βεβαίως» του Τσαγανέα. Μόνο που αυτά τα θυμόμαστε και γελάμε ενώ με τα άλλα απλώς φανατίζεται. Συστήνει επιτροπές και συμβούλια και τοποθετεί ανθρώπους σκληροπυρηνικούς άλλων κομμάτων δήθεν για να υπάρχει πλουραλισμός. Επίσης υιοθετεί στελέχη που προέρχονταν από άλλα κόμματα και τους βαφτίζει Νεοδημοκράτες δίνοντάς τους μάλιστα ανώτατες θέσεις μέσα στο Κόμμα και τεράστια ισχύ έτσι ώστε φεύγοντας κάποια στιγμή, να δημιουργείται μεγάλο πρόβλημα και ανησυχία στη παράταξη. Το ΠΑΣΟΚ ξέρει να φυλάει τα νώτα του γι αυτό και δε κάνει τέτοια ανοίγματα και ιδιαίτερα προς τη Νέα Δημοκρατία. Επί ΠΑΣΟΚ όλες οι επιτροπές αποτελούνται από δικά του στελέχη και το πολύ πολύ κάποιος γραμματέας που κρατάει τα πρακτικά να είναι Νεοδημοκράτης. Βλέπω όμως ότι οι Νεοδημοκράτες δε τουμπάρονται πια τόσο εύκολα και το ψάχνουν περισσότερο το θέμα. Αρχίζουν να μη κολακεύονται τόσο από το χτύπημα στη πλάτη γιατί βλέπουν ότι στο Δημόσιο τομέα η κυριαρχία του ΠΑΣΟΚ είναι εμφανής όσον αφορά τους υπαλλήλους. Έχει χτίσει για τα καλά το μηχανισμό του μέσα σε όλες τις κρατικές υπηρεσίες, βοηθήθηκε φυσικά και από την εικοσαετή παραμονή του στην εξουσία αλλά δεν σταμάτησε ποτέ να ικανοποιεί τους οπαδούς του βολεύοντάς τους ακόμα και σε θέσεις που δεν τις άξιζαν. Δεν είναι τυχαίο που η Νέα Δημοκρατία όσες φορές πήρε τη κυβέρνηση, ήταν πάντα στο όριο χωρίς ισχυρή πλειοψηφία με αποτέλεσμα να έχει πάντα το φόβο της πτώσης εξαιτίας κάποιας ανταρσίας. Αυτό σημαίνει ότι δε μπορεί εύκολα να προσελκύσει οπαδούς άλλων κομμάτων και παλεύει μόνο με τους δικούς της γι αυτό και δε πρέπει να χάνει ούτε έναν. Το ΠΑΣΟΚ έχει μεγαλύτερη δυνατότητα άντλησης ψήφων διότι τα συγκοινωνούντα δοχεία είναι περισσότερα.
Ποια είναι η μαγική συνταγή που έχει το ΠΑΣΟΚ και κρατάει τους οπαδούς του ακόμα και κυβερνώντας χωρίς Πρωθυπουργό (τα χρόνια της ασθένειας του Ανδρέα Παπανδρέου); Ξέρουν πολύ καλά οι οπαδοί του ότι μόλις γίνει κυβέρνηση δεν τους ξεχνάει. Από τη στιγμή που δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει ποτέ αξιοκρατία γιατί πρώτα πρέπει να αλλάξει η νοοτροπία ενός λαού κι αυτό ξέρετε πολύ καλά ότι χρειάζεται δεκαετίες ίσως και αιώνες, το ΠΑΣΟΚ φροντίζει να βοηθάει αυτούς που το εμπιστεύθηκαν χωρίς να φοβάται την αντιπολίτευση. Μ’ αυτό τον τρόπο καταφέρνει να περνάει μέτρα και πολιτικές, τόσο σκληρές για το λαό κι όμως χωρίς καμιά διαμαρτυρία και καμία κοινωνική αντίδραση. Υποσχέθηκε ότι τα λεφτά υπάρχουν και μόλις πήρε την εξουσία άρχισε να κόβει συντάξεις , επιδόματα και να βάζει φόρους. Αν όλα αυτά τα προκαλούσε η Νέα Δημοκρατία, ο κόσμος θα είχε ξεσηκωθεί, θα είχε σπάσει τα πάντα και το αποτέλεσμα θα ήταν να χάσει την εξουσία. Αυτή είναι η διαφορά των δυο κομμάτων. Η μόνη εξαίρεση που μας έκανε αισιόδοξους τη περίοδο της διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας ήταν στο Υπουργείο Πολιτισμού όταν επί Πέτρου Τατούλη και Αντώνη Σαμαρά, οι πόρτες ήταν διάπλατα ανοιχτές και δέχονταν τους πολίτες από το πρωί μέχρι το βράδυ χωρίς τους γνωστούς «συνοριοφύλακες» των γραφείων. Ένας κούκος όμως δε φέρνει την άνοιξη. Ελπίζουμε τώρα με πρόεδρο τον Σαμαρά, η Νέα Δημοκρατία να δείξει ένα άλλο πρόσωπο, πιο προσιτό, πιο ταπεινό και πιο σεμνό με τη κυριολεξία των λέξεων.
Και για το ΠΑΣΟΚ, αντί να κόβει τις συντάξεις ας πιάσει λίγο το θέμα των νομιμοποιήσεων απ’ όπου θα εξοικονομήσει πολλά χρήματα. Η Ανατολική Αττική έχει πολύ ψωμί και δε θα πάψει να έχει και στο μέλλον γιατί είναι η μόνη διέξοδος για τη διεύρυνση της Αθήνας. Νομιμοποιείστε τα αυθαίρετα που δεν είναι σε αιγιαλό, σε δάσος και σε αρχαιολογικό χώρο για να βάλετε στα ταμεία ζεστό χρήμα και χωρίς πολιτικό κόστος. Ρυμοτομείστε τις περιοχές και βάλτε τις στο σχέδιο γιατί τα αυθαίρετα δε θα σταματήσουν. Είναι σα τη Λερναία Ύδρα.. Μην αφήνετε τον κόσμο της Ανατολικής Αττικής να είναι έρμαια της Πολεοδομίας και των εργολάβων που τους παίρνουν διπλά και τριπλά χρήματα για να χτίσουν το αυθαίρετο. Και αν φοβάστε μήπως με την αυξημένη δόμηση δεν θα υπάρχουν πια αμπέλια στην Ανατολική Αττική , αυτό έτσι κι αλλιώς είναι αναπόφευκτο διότι δεν υπάρχουν πια ούτε Αλβανοί για να δουλεύουν στα αμπέλια γιατί οι Έλληνες έχουν σταματήσει προ πολλού. Σε λίγο τα σταφύλια θα μένουν πάνω στα κλήματα γιατί δε θα υπάρχει εργάτης να τα μαζέψει και σιγά σιγά τα αμπέλια θα εξαφανιστούν.
Επίσης , όπως είδατε καμιά κουβέντα δε γίνεται για τα μεγάλα σκάνδαλα που μας απασχόλησαν. Κανένας δεν ασχολείται με το Χρηματιστήριο , με το Βατοπέδι, με τη SIEMENS, με τα πεντέμισι εκατομμύρια του Θέμου. Θα μείνουν κι αυτά στην ιστορία σαν τα μεγάλα ανεξιχνίαστα εγκλήματα που δε θα μάθουμε ποτέ τους δολοφόνους σε τέτοιο σημείο μάλιστα που και να παραδοθεί ο δολοφόνος κάποιου απ’ αυτά τα εγκλήματα, δε θα τον συλλάβει κανείς.
Όλοι προκαλούν τον Καραμανλή να βγει και να μιλήσει. Ας βγει λοιπόν ο κ. Καραμανλής που μιλούσε προεκλογικά για τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίζαμε, να ζητήσει το λόγο από τον κ. Παπανδρέου που διαλαλούσε ότι υπήρχαν τα λεφτά και τώρα ξεζουμίζει το λαό. Να ρωτήσει τον κ. Παπανδρέου, που είναι τα λεφτά και γιατί δεν τα βγάζει; Μήπως τα φυλάει για τα γεράματά του; Ακόμα και τον κ. Καραμανλή έχει καταφέρει να πείσει ο κ. Παπανδρέου;