ΜΙΜΗΣ ΠΛΕΣΣΑΣ-ΒΕΑΚΕΙΟ

«Ένας ουρανός μ’ αστέρια…στο Βεάκειο»

Την ώρα που καραδοκούσε η πανσέληνος, ένα ολόγιομο φεγγάρι περιτριγυρισμένο από λαμπερά αστέρια έκανε την εμφάνισή του στον ουρανό του Πειραιά ,πάνω από το Βεάκειο. Δάκης, Μακεδόνας, Λοτσάρη, Παναγιώτης Πετράκης, Μουτσάτσου, Σόνια Θεοδωρίδου, Ντελ Μερ, Μαρία Μαρκεζίνις ,Κουρούκλη, Φιντέ, Κλείσας, Μάλφα, παιδική χορωδία Σπύρου Λάμπρου άστραψαν με τις φωνές τους και βρόντηξαν με τις ερμηνείες τους. Το βράδυ της περασμένης Δευτέρας 23 Αυγούστου ήταν αφιερωμένο στη δύναμη της επικοινωνίας μέσω της φωνής, πόσο μάλλον όταν αυτή η φωνή φοράει το μανδύα της μελωδίας και διαχέεται στα μήκη και στα πλάτη της γης.
Πόσο μάλλον όταν η μελωδία όχι μόνο αντιστέκεται στο χρόνο αλλά δυναμώνει, γίνεται πιο έντονη από ποτέ ώσπου φτάνει στη διαπασών και έτσι περνάει από γενιά σε γενιά. Πόσες φορές δεν έχουμε μεθύσει πίνοντας το «φεγγάρι» του Μίμη Πλέσσα και κάθε φορά η γεύση του γίνεται πιο γλυκιά και πιο εθιστική; Τόσο εθιστική που δε χάνουμε συναυλία γιατί κάθε εμφάνιση προμηνύει και μια έκπληξη. Γι αυτό και ήταν όλοι εκεί, ανάμεσά τους ο Δημήτρης Ρίζος που ξέρει να τιμά τους φίλους του. Καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας, προσπαθούσα επίμονα να βρω τις λέξεις για να χαρακτηρίσω το Μίμη Πλέσσα χωρίς να επαναληφθώ. Αν έλεγα ότι είναι ο πιο σημαντικός συνθέτης της γενιάς του, θα ήταν και κοινότυπο και ανακριβές γιατί το έργο του Μίμη Πλέσσα ξεκινάει από τη ρίζα, διαπερνά το κορμό και καταλήγει στα κλαδιά του γενεαλογικού δέντρου πολλών από μας. Την ώρα που έχω πάρει την απόφαση ότι ο Πλέσσας έχει γράψει τα ωραιότερα ελαφρά τραγούδια, με χτυπάει ένας κεραυνός που λέγεται «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου» και με βάζει στη θέση μου. Τη στιγμή που απολαμβάνω τα ελληνικά μιούζικαλ και καταλήγω ότι ο Πλέσσας είναι ο βασιλιάς των μιούζικαλ, έρχεται ο «Αστραπόγιαννος» και «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο» και με ξαναβάζει στη θέση μου. Δε τολμώ να ξεστομίσω τη γνώμη μου γιατί κάθε φορά αυτό που βλέπω κι αυτό που ακούω, με ξεπερνάει, με προσπερνάει και γίνεται «επόμενο». Πώς να περιγράψεις ένα παρόν όταν ήδη έχει γίνει μέλλον; Σε τι χρόνο να μιλήσεις για τον Πλέσσα όταν ο ενεστώτας είναι ανεπαρκής, ο αόριστος αδιάφορος και μόνο ο μέλλοντας προκλητικός; Για ποιο τόπο να μιλήσεις όταν το Βεάκειο γίνεται Ηρώδειο, όταν το Ηρώδειο γίνεται Μέγαρο κι όταν η Αθήνα γίνεται Μόσχα, Νέα Υόρκη, Βαρσοβία, Λονδίνο με ταχύτητα φωτός; Τόσα τραγούδια, σε τόσες γλώσσες, με τόσες φωνές και όμως ο δημιουργός τους δεν επαναπαύεται, δεν εφησυχάζει. Δοκιμάζει νέους μουσικούς δρόμους, πειραματίζεται με νέους ερμηνευτές κι εκείνοι με τη σειρά τους βουτούν σα μαθητούδια σε άγνωστα νερά ξέροντας πως εκείνος θα δεχτεί με σεβασμό και προσδοκία το απόκυμα της βουτιάς τους. Αεικίνητος όπως πάντα, με οξυδέρκεια που σπάει τα όρια του συνηθισμένου ανθρώπινου μυαλού , με σπάνια διορατικότητα αλλά και με την ασφάλεια της γνώσης και της αφομοιωμένης εμπειρίας , ο Μίμης Πλέσσας καταφέρνει για πάνω από πέντε δεκαετίες να κυριαρχεί στη μουσική μας σκηνή. Και το καταφέρνει χωρίς θράσος, χωρίς εκπτώσεις, χωρίς βαρύγδουπες δηλώσεις και παραχωρήσεις. Είναι ίσως ο μόνος δάσκαλος που προτιμά το θρανίο από την έδρα αλλά και ο μόνος που συγχωρεί τους μαθητές όταν αντιγράφουν…

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΟΥΡΝΕΛΗΣ