ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΔΕΣΜΕΥΤΟ ΤΥΠΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
«ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ»
ΚΥΡΙΑΚΗ 18-4-2010
«Κάτι να καίει…»
Σπινθηροβόλο βλέμμα, καυτή σα λάβα ηφαιστείου, ετοιμόλογη, κοσμογυρισμένη, αυθεντική. Το λαχταριστό κορίτσι των μιούζικαλ της δεκαετίας του ’60 με τον καιρό αποδείχτηκε και γοργόνα και μάγκας. Η μια από τις «Τρεις κούκλες κι εγώ», η Μάρθα με το φιδίσιο κορμί και το λαμπερό χαμόγελο μέσα από το βιβλίο της «Κορίτσι για μιούζικαλ» μας προσκαλεί στο φουαγιέ της καρδιάς της για να μας κεράσει το πιο γευστικό κοκτέιλ εμπειρίας, πρόκλησης και συναισθημάτων. Ένα κορίτσι για φίλημα, μια γυναίκα φωτιά, μια πρωταγωνίστρια που αφήνει για λίγο τον ηγετικό της ρόλο για να μας υποδεχθεί σαν την πιο υπέροχη οικοδέσποινα. Με μαθηματική ακρίβεια θυμάται πρόσωπα και πράγματα που τη σημάδεψαν, υπογραμμίζοντας με τη πένα της αγάπης κάθε στιγμή που πέρασε μαζί τους. Επαναστάτρια με αιτία. Ευαίσθητη μέχρι το κόκκαλο αλλά και απόλυτη όπου χρειάζεται να τραβήξει χειρόφρενο στις σχέσεις της. Διαβάζοντας το βιβλίο, στη κυριολεξία με μια ρουφηξιά, εντυπωσιάστηκα και συγκινήθηκα για τη πίστη και την αφοσίωσή της στους φίλους της που μας τους συστήνει έναν-έναν . Μια από τις ελάχιστες ντίβες χωρίς επιλεκτική μνήμη. Η ωραία του κουρέα δεν άφησε κανέναν απ’ έξω. Τους ευχαρίστησε όλους όσοι τη βοήθησαν και με το παραπάνω. Τι να πρωτοθαυμάσεις στη Μάρθα Καραγιάννη; Τον σαγηνευτικό χορό της που οδηγούσε το κοινό σε ομαδικό παραλήρημα ή την υποκριτική της ισορροπία ανάμεσα στις «Θαλασσιές τις Χάντρες» και τις «Εκκλησιάζουσες» του Αριστοφάνη; «Μερικοί το προτιμούν κρύο» αλλά σίγουρα δε μιλούν για το μελαχρινό κορίτσι που μάγεψε στα μιούζικαλ του Δαλιανίδη και έγινε μια από τις μούσες του. Μια γευσιγνώστρια της ζωής που παθιάζεται ακόμα και με τα κολεόπτερα του Αμαζονίου γιατί απλώς πιστεύει ότι αποτελούν μέρος αυτού του επίγειου παραδείσου. Μια πολίτις του κόσμου, μια ταξιδιώτισσα με οδηγό το πάθος, τη δύναμη, την αλήθεια. Πίσω από τα αραχνοΰφαντα κοστούμια και τα μυθικά λικνίσματα, η Μάρθα μπορεί να είναι η απλή προσκυνήτρια της Ιερουσαλήμ ή η πιο κατάλληλη ντάμα για ένα αργεντίνικο ταγκό στο Μπουένος Άιρες . Σύμβολο του σεξ για πολλούς, απλή εξερευνήτρια για την ίδια. Αν μου ζητούσαν να τη χαρακτηρίσω με μια μόνο λέξη, η πρώτη που μου έρχεται στο μυαλό από όσα ξέρω για κείνη είναι η λέξη «όνειρο» γιατί εκτός από γυναίκα-όνειρο και καλλιτέχνης-όνειρο, έχει βάλει στόχο να ζήσει το όνειρό της που δεν τελειώνει ποτέ…ούτε στη Γη του Πυρός. Με τη Μάρθα Καραγιάννη συνεργάστηκα και με τίμησε με τη ντομπροσύνη της, την αξιοπρέπειά της και με τον πλούτο του χαρακτήρα της. Είναι απλά «Αυτό το κάτι άλλο»…που δάμασε το θέατρο, κυρίευσε το σινεμά και κατέκτησε τα πλήθη.
Τέλος, ευχαριστώ για μια ακόμη φορά το Δημήτρη Ρίζο που μου δίνει την ευκαιρία να εκφράζομαι ελεύθερα για τα πρόσωπα που αγαπώ και θαυμάζω.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΟΥΡΝΕΛΗΣ
2/6/10
ΩΠΑ..Α...Α...Α!!!!!!!!!!!!
ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΔΕΣΜΕΥΤΟ ΤΥΠΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
«ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ»
ΚΥΡΙΑΚΗ 6-6-2010
«ΘΕΛΩ ΤΑ ΩΠΑ ΜΟΥ»
Γάμοι, βαφτίσια,Eurovision κι από πάνω η Αλιμπέρτη να υποκύπτει στον πειρασμό του ντεκαπάζ. Τέσσερα νταούλια βάρεσαν στη τούρλα του Σαββάτου και να’μαστε στην όγδοη θέση χωρίς να το καταλάβουμε. Ούτε περιττοί χαβαλέδες ούτε αυτοκρατορικές τυμπανοκρουσίες που μας ταλαιπώρησαν κάποιες χρονιές. Κάτω από αντίξοες συνθήκες, ο Αλκαίος τα πήγε μια χαρά στο Όσλο. Αν σκεφτεί κανείς ότι οι γνωστοί άγνωστοι Καλημέρηδες της ΕΡΤ ξέστρωσαν από νωρίς τα κόκκινα χαλιά που πάτησαν μόνο ο Ρουβάς και η Βίσση, τότε μετά τον εντελώς «φτυσμένο» Σαρμπέλ που ήρθε έβδομος, ο Αλκαίος θριάμβευσε . Τώρα θα μου πείτε, εδώ καράβια καίγονται, η Γάζα φλέγεται κι εσύ ασχολείσαι με χαρές και πανηγύρια; Εν μέσω τόσων δεινών και όσων ακόμα θα έρθουν,δε πρέπει να κάνουμε κι ένα διαλειμματάκι με χαμόγελο γιατί θα πέσει η SIEMENS να μας πλακώσει; Φτάνουν πια οι Μαντέληδες και οι Τσοχατζόπουλοι, οι Βουλγαράκηδες και οι Ρουσσόπουλοι. Αυτοί πήραν το λαχείο που κερδίζει. Εμείς μόνο τον λήγοντα πιάνουμε. Αυτή η SIEMENS δεν άφησε κανέναν που να μην χαρτζιλικώσει; Μέχρι και τοστιέρες καταδέχτηκαν να πάρουν οι άθλιοι. Τόσο φτηνιάρηδες είναι. Αλλά κι αυτός ο Άκης, την κολοκυθιά με τις offshore έπαιζε; Εξερράγη σαν το ηφαίστειο της Ισλανδίας όταν του έθιξαν το «καλυβάκι» του στην Ακρόπολη. Άρχισε να χλιμιντρίζει πριν φάει τη πρώτη βουρδουλιά, αν τη φάει τελικά…
Η πολιτική είναι σαν ένα μεγάλο μανάβικο όπου έχει αρχίσει να σαπίζει η πρώτη ντομάτα και μόλις πάει ο μανάβης να τη βγάλει, αντιλαμβάνεται ότι είναι περισσότερες κι αρχίζει να βγάζει, να βγάζει ώσπου δε μένει τίποτα στα καφάσια. Δυο είναι οι λύσεις. Ή κρατάει το μανάβικο και βάζει φρέσκα προϊόντα ή το κλείνει κι ανοίγει «αμέρικαν μπαρ» με κονσομασιόν.
Ακούσαμε και για λίστες με ηχηρά ονόματα που «τα πήραν».Τι περιμένετε για να τα δώσετε στη δημοσιότητα; Να γίνει καμιά τρομοκρατική ενέργεια μπας και ξεχάσουμε τους κλέφτες; Άμα μου κόψουν εμένα τη σύνταξη στη μέση, δε πρόκειται να ξεχάσω κανέναν απατεώνα. Κάθε βράδυ, στον ύπνο μου θα τους βλέπω.
Μέσα σε όλη αυτή τη ζοφερή κατάσταση ξεπετάγονται κάτι λαμπερές δεξιώσεις, κάτι χρυσοποίκιλτες μπομπονιέρες, κάτι φτερά και πούπουλα κι από κοντά μια τηλε-μπουχάρα να παραπατάει στο ίσιωμα και να σωριάζεται η καψερή σαν μεταχειρισμένο Πακιστανικό κιλίμι. Ξαφνικά αισθάνεσαι ότι ζεις σε άλλη χώρα, σε άλλο πλανήτη, σε άλλο σύμπαν. Σαν την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων.
Λάμψη, φώτα, γλέντια και Ωπα… Γιατί ο Έλληνας θέλει τα ώπα του, θέλει τις τρέλες του, θέλει τις τσάρκες του με γιώτα χι ,θέλει τις μάσες του, θέλει τις φούμες του, θέλει τις ξάπλες του στην εξοχή!
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΟΥΡΝΕΛΗΣ
«ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ»
ΚΥΡΙΑΚΗ 6-6-2010
«ΘΕΛΩ ΤΑ ΩΠΑ ΜΟΥ»
Γάμοι, βαφτίσια,Eurovision κι από πάνω η Αλιμπέρτη να υποκύπτει στον πειρασμό του ντεκαπάζ. Τέσσερα νταούλια βάρεσαν στη τούρλα του Σαββάτου και να’μαστε στην όγδοη θέση χωρίς να το καταλάβουμε. Ούτε περιττοί χαβαλέδες ούτε αυτοκρατορικές τυμπανοκρουσίες που μας ταλαιπώρησαν κάποιες χρονιές. Κάτω από αντίξοες συνθήκες, ο Αλκαίος τα πήγε μια χαρά στο Όσλο. Αν σκεφτεί κανείς ότι οι γνωστοί άγνωστοι Καλημέρηδες της ΕΡΤ ξέστρωσαν από νωρίς τα κόκκινα χαλιά που πάτησαν μόνο ο Ρουβάς και η Βίσση, τότε μετά τον εντελώς «φτυσμένο» Σαρμπέλ που ήρθε έβδομος, ο Αλκαίος θριάμβευσε . Τώρα θα μου πείτε, εδώ καράβια καίγονται, η Γάζα φλέγεται κι εσύ ασχολείσαι με χαρές και πανηγύρια; Εν μέσω τόσων δεινών και όσων ακόμα θα έρθουν,δε πρέπει να κάνουμε κι ένα διαλειμματάκι με χαμόγελο γιατί θα πέσει η SIEMENS να μας πλακώσει; Φτάνουν πια οι Μαντέληδες και οι Τσοχατζόπουλοι, οι Βουλγαράκηδες και οι Ρουσσόπουλοι. Αυτοί πήραν το λαχείο που κερδίζει. Εμείς μόνο τον λήγοντα πιάνουμε. Αυτή η SIEMENS δεν άφησε κανέναν που να μην χαρτζιλικώσει; Μέχρι και τοστιέρες καταδέχτηκαν να πάρουν οι άθλιοι. Τόσο φτηνιάρηδες είναι. Αλλά κι αυτός ο Άκης, την κολοκυθιά με τις offshore έπαιζε; Εξερράγη σαν το ηφαίστειο της Ισλανδίας όταν του έθιξαν το «καλυβάκι» του στην Ακρόπολη. Άρχισε να χλιμιντρίζει πριν φάει τη πρώτη βουρδουλιά, αν τη φάει τελικά…
Η πολιτική είναι σαν ένα μεγάλο μανάβικο όπου έχει αρχίσει να σαπίζει η πρώτη ντομάτα και μόλις πάει ο μανάβης να τη βγάλει, αντιλαμβάνεται ότι είναι περισσότερες κι αρχίζει να βγάζει, να βγάζει ώσπου δε μένει τίποτα στα καφάσια. Δυο είναι οι λύσεις. Ή κρατάει το μανάβικο και βάζει φρέσκα προϊόντα ή το κλείνει κι ανοίγει «αμέρικαν μπαρ» με κονσομασιόν.
Ακούσαμε και για λίστες με ηχηρά ονόματα που «τα πήραν».Τι περιμένετε για να τα δώσετε στη δημοσιότητα; Να γίνει καμιά τρομοκρατική ενέργεια μπας και ξεχάσουμε τους κλέφτες; Άμα μου κόψουν εμένα τη σύνταξη στη μέση, δε πρόκειται να ξεχάσω κανέναν απατεώνα. Κάθε βράδυ, στον ύπνο μου θα τους βλέπω.
Μέσα σε όλη αυτή τη ζοφερή κατάσταση ξεπετάγονται κάτι λαμπερές δεξιώσεις, κάτι χρυσοποίκιλτες μπομπονιέρες, κάτι φτερά και πούπουλα κι από κοντά μια τηλε-μπουχάρα να παραπατάει στο ίσιωμα και να σωριάζεται η καψερή σαν μεταχειρισμένο Πακιστανικό κιλίμι. Ξαφνικά αισθάνεσαι ότι ζεις σε άλλη χώρα, σε άλλο πλανήτη, σε άλλο σύμπαν. Σαν την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων.
Λάμψη, φώτα, γλέντια και Ωπα… Γιατί ο Έλληνας θέλει τα ώπα του, θέλει τις τρέλες του, θέλει τις τσάρκες του με γιώτα χι ,θέλει τις μάσες του, θέλει τις φούμες του, θέλει τις ξάπλες του στην εξοχή!
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΟΥΡΝΕΛΗΣ
ΑΡΚΑΔΙΑ
ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΔΕΣΜΕΥΤΟ ΤΥΠΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
«ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ»
ΚΥΡΙΑΚΗ 30-5-10
«Προς τιμήν της Αρκαδίας»
Πολεμικό Μουσείο. Το λαμπερό βράδυ της 20ης Μαΐου ήταν εξ’ ολοκλήρου αφιερωμένο στον πιο γοητευτικό ίσως νομό της Ελλάδας, την αγέρωχη Αρκαδία. Η αφορμή ήταν το πιο ελκυστικό , σε περιεχόμενο και φωτογραφίες, λεύκωμα που αναφέρεται σ’ αυτό το καταφύγιο των Θεών και των ανθρώπων, την Αρκαδία. Εμπνευστής της ιδέας και διοργανωτής της εκδήλωσης, ένας πιστός και αφοσιωμένος Αρκάς , ένας εκλεκτός του λαού της Αρκαδίας και όχι μόνο, ο δήμαρχος Τρικολώνων και Πρόεδρος της ΤΕΔΚ Αρκαδίας, Γιώργος Μπαρούτσας. Με σεβασμό στην ιστορία της περιοχής, με αγάπη στον τόπο και τους ανθρώπους του, με υπευθυνότητα και πολύ ζήλο, δημιούργησε τις προϋποθέσεις για να γίνει πραγματικότητα ένα προσεγμένο και κατατοπιστικό λεύκωμα που δε θα κοσμεί απλώς κάποια ήδη παραφορτωμένη βιβλιοθήκη αλλά θα έχει τη πιο περίοπτη θέση, προσφέροντας μια αντικειμενική χωρίς μεγεθυντικό φακό πληροφόρηση σε κάθε αναγνώστη. Για άλλη μια φορά ο Γιώργος Μπαρούτσας απέδειξε ότι ακόμα κι ένας τόσο πολυάσχολος άνθρωπος, εφ’ όσον έχει στη δικαιοδοσία του εφτά χωριά, αν έχει διάθεση, δυναμισμό κι εργατικότητα, μπορεί να αφιερώσει τον ελάχιστο χρόνο του σε έργα ανάδειξης του ελληνικού πολιτισμού, της ιστορίας, του πνεύματος και της απαράμιλλης ελληνικής φύσης, όπως είναι οι δυο τόμοι του λευκώματος για την Αρκαδία. Το προσκλητήριο για την παρουσίαση στο Πολεμικό Μουσείο, φαίνεται πως ήχησε σαν καμπάνα από κάποιο ξεχασμένο Αρκαδικό ξωκλήσι και οι Αρκάδες κατέκλυσαν την αίθουσα αλλά και τον εξωτερικό χώρο. Ο λόγος του Γιώργου Μπαρούτσα ήταν μεστός, καθοριστικός και συναισθηματικός, παίρνοντας ως επιβράβευση ένα παρατεταμένο χειροκρότημα και πολλά συγχαρητήρια στο τέλος της βραδιάς. Με αγάπη και περηφάνια για την ιδιαίτερη πατρίδα του μίλησε και ο Δημήτρης Αβραμόπουλος αλλά και ο Δημήτρης Ρέππας που πραγματικά μας εξέπληξε θετικά με τη ρητορική του δεινότητα γιατί δεν είχαμε ποτέ την ευκαιρία να τον ακούσουμε σε έναν μη πολιτικό λόγο. Φυσικά, στην εκδήλωση έδωσαν το παρόν και πολλοί φίλοι της Αρκαδίας που ουδεμία σχέση έχουν με τη περιοχή. Το μόνο που τους συνδέει μαζί της όπως και τους περισσότερους από μας, είναι η σοκαριστική ομορφιά των τοπίων της, η ζεστασιά των κατοίκων της και η γοητεία του μύθου της γενικά. Η ιστορία όπως και η Ελλάδα χρωστάει πολλά σ’ αυτό το κομμάτι γης και ευχόμαστε πάντα να το αναγνωρίζει και ενίοτε να το ξεπληρώνει. Μια καλή αρχή για όλους μας είναι σίγουρα αυτό το πλούσιο λεύκωμα που θα μας ταξιδέψει στα χώματα του Κολοκοτρώνη, θα μας ξεναγήσει στους δρόμους του Γρηγόρη Λαμπράκη, θα μας συνοδεύσει στο γενέθλιο έδαφος του Δημήτρη Μητρόπουλου και θα μας ξεσηκώσει με τα λόγια του παλαιών Πατρών Γερμανού.
Τόπος: Παράδεισος. Χρόνος: Αμέτρητος. Άνθρωποι: Αιώνιοι. Αυτή είναι η Αρκαδία κι ευχαριστούμε τον Γιώργο Μπαρούτσα που κάθε φορά μας δίνει την ευκαιρία να τη γνωρίζουμε λίγο καλύτερα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΟΥΡΝΕΛΗΣ
«ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ»
ΚΥΡΙΑΚΗ 30-5-10
«Προς τιμήν της Αρκαδίας»
Πολεμικό Μουσείο. Το λαμπερό βράδυ της 20ης Μαΐου ήταν εξ’ ολοκλήρου αφιερωμένο στον πιο γοητευτικό ίσως νομό της Ελλάδας, την αγέρωχη Αρκαδία. Η αφορμή ήταν το πιο ελκυστικό , σε περιεχόμενο και φωτογραφίες, λεύκωμα που αναφέρεται σ’ αυτό το καταφύγιο των Θεών και των ανθρώπων, την Αρκαδία. Εμπνευστής της ιδέας και διοργανωτής της εκδήλωσης, ένας πιστός και αφοσιωμένος Αρκάς , ένας εκλεκτός του λαού της Αρκαδίας και όχι μόνο, ο δήμαρχος Τρικολώνων και Πρόεδρος της ΤΕΔΚ Αρκαδίας, Γιώργος Μπαρούτσας. Με σεβασμό στην ιστορία της περιοχής, με αγάπη στον τόπο και τους ανθρώπους του, με υπευθυνότητα και πολύ ζήλο, δημιούργησε τις προϋποθέσεις για να γίνει πραγματικότητα ένα προσεγμένο και κατατοπιστικό λεύκωμα που δε θα κοσμεί απλώς κάποια ήδη παραφορτωμένη βιβλιοθήκη αλλά θα έχει τη πιο περίοπτη θέση, προσφέροντας μια αντικειμενική χωρίς μεγεθυντικό φακό πληροφόρηση σε κάθε αναγνώστη. Για άλλη μια φορά ο Γιώργος Μπαρούτσας απέδειξε ότι ακόμα κι ένας τόσο πολυάσχολος άνθρωπος, εφ’ όσον έχει στη δικαιοδοσία του εφτά χωριά, αν έχει διάθεση, δυναμισμό κι εργατικότητα, μπορεί να αφιερώσει τον ελάχιστο χρόνο του σε έργα ανάδειξης του ελληνικού πολιτισμού, της ιστορίας, του πνεύματος και της απαράμιλλης ελληνικής φύσης, όπως είναι οι δυο τόμοι του λευκώματος για την Αρκαδία. Το προσκλητήριο για την παρουσίαση στο Πολεμικό Μουσείο, φαίνεται πως ήχησε σαν καμπάνα από κάποιο ξεχασμένο Αρκαδικό ξωκλήσι και οι Αρκάδες κατέκλυσαν την αίθουσα αλλά και τον εξωτερικό χώρο. Ο λόγος του Γιώργου Μπαρούτσα ήταν μεστός, καθοριστικός και συναισθηματικός, παίρνοντας ως επιβράβευση ένα παρατεταμένο χειροκρότημα και πολλά συγχαρητήρια στο τέλος της βραδιάς. Με αγάπη και περηφάνια για την ιδιαίτερη πατρίδα του μίλησε και ο Δημήτρης Αβραμόπουλος αλλά και ο Δημήτρης Ρέππας που πραγματικά μας εξέπληξε θετικά με τη ρητορική του δεινότητα γιατί δεν είχαμε ποτέ την ευκαιρία να τον ακούσουμε σε έναν μη πολιτικό λόγο. Φυσικά, στην εκδήλωση έδωσαν το παρόν και πολλοί φίλοι της Αρκαδίας που ουδεμία σχέση έχουν με τη περιοχή. Το μόνο που τους συνδέει μαζί της όπως και τους περισσότερους από μας, είναι η σοκαριστική ομορφιά των τοπίων της, η ζεστασιά των κατοίκων της και η γοητεία του μύθου της γενικά. Η ιστορία όπως και η Ελλάδα χρωστάει πολλά σ’ αυτό το κομμάτι γης και ευχόμαστε πάντα να το αναγνωρίζει και ενίοτε να το ξεπληρώνει. Μια καλή αρχή για όλους μας είναι σίγουρα αυτό το πλούσιο λεύκωμα που θα μας ταξιδέψει στα χώματα του Κολοκοτρώνη, θα μας ξεναγήσει στους δρόμους του Γρηγόρη Λαμπράκη, θα μας συνοδεύσει στο γενέθλιο έδαφος του Δημήτρη Μητρόπουλου και θα μας ξεσηκώσει με τα λόγια του παλαιών Πατρών Γερμανού.
Τόπος: Παράδεισος. Χρόνος: Αμέτρητος. Άνθρωποι: Αιώνιοι. Αυτή είναι η Αρκαδία κι ευχαριστούμε τον Γιώργο Μπαρούτσα που κάθε φορά μας δίνει την ευκαιρία να τη γνωρίζουμε λίγο καλύτερα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΟΥΡΝΕΛΗΣ
ΜΑΡΙΝΕΛΛΑ-ΠΑΛΛΑΣ 2010
ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΔΕΣΜΕΥΤΟ ΤΥΠΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
«ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ»
ΚΥΡΙΑΚΗ 9-5-2010
«ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΤΤΑ»
Καμιά φορά λέω ν’ αλλάξω ουρανό…μα φοβάμαι μήπως μαζί του χάσω και τα αστέρια. Και δεν με πειράζει τόσο να χάσω τη Πούλια ή τον Αυγερινό. Με πειράζει που θα χάσω το Αστέρι των Αστεριών, τη νεράιδα των παραμυθιών, τον λαμπερό κύκνο του μουσικού μας γαλαξία.
Δε φταίμε εμείς που σ’ αγαπάμε, Μαρινέλλα. Φταίν’ οι καρδιές μας…που δεν αντέχουν μακριά σου. Μόνο ένα «Παλάτι» σαν το Παλλάς θα μπορούσε να υποδεχτεί τρία θαύματα μαζί. Μαγεία. Όνειρο. Οπτασία. Με τα καθίσματα να μοιάζουν σα σπαρμένα ροδοπέταλα και το βελούδινο άγγιγμα του τριαντάφυλλου από σκηνής να ακουμπάει τις ψυχές μας, ο έρωτας δεν άργησε να’ρθεί ,το άρωμα δεν άργησε να μας πλημμυρίσει, το φτερούγισμα δεν άργησε να αναστατώσει τις καρδιές μας.
Δεν ειν’ τα λόγια της σπουδαία, λόγια απλά καθημερινά μα ειν’ η αγάπη που τα κάνει όλα…συναρπαστικά. Όμως και η αγάπη δεν χαρίζεται, κερδίζεται. Και η αγάπη γίνεται λατρεία και η λατρεία εξελίσσεται σε πάθος και το πάθος οδηγεί στην αποθέωση. Έτσι αποθεώθηκε η Μαρινέλλα στο μιούζικαλ της «ζωής» της.
Με χιούμορ που ηλεκτρίζει, με αυτοσαρκασμό που σοκάρει, με εξομολόγηση που συγκινεί και με ερμηνεία τόσο φωνητική όσο και θεατρική που συγκλονίζει, η ντίβα με τα περισσότερα κοσμητικά επίθετα, μας καθήλωσε για άλλη μια φορά. Μας περιέλουσε με τους χυμούς της και μας στριφογύρισε αριστοτεχνικά μες στα ευλύγιστα δάχτυλά της. Και ξυπνήσαμε μέσα στα χρώματα του μεταξιού που την έντυνε σε κάθε της εμφάνιση.
Κι ύστερα τίναξε τη σκόνη απ’ τη καρδιά μας κι έγινε διάφανο στα χέρια της γυαλί και ο μύθος επαληθεύτηκε. Ήταν παντού και πουθενά. Ήταν μέσα σε όλους και πάνω απ’ όλους. Ήταν στον αέρα της ματιάς και στο τραγούδι της καρδιάς.
Θα’θελα να ήταν άπιαστο λουλούδι, να’τανε τραγούδι που δεν το’ χουν πει. Είναι όλα αυτά και τίποτα απ’ αυτά. Είναι μίσχος και άνθος μαζί. Είναι το αγριολούλουδο του Καζαντζίδη που αντέχει και στα χιόνια. Είναι πολύτιμη σα φυλαχτό.
Τα λόγια είναι περιττά. Είναι στο σήμερα γιατί ποιος ξέρει αν υπάρχει αύριο .Είναι στο ύστερα μα δεν υπάρχει ύστερα . Είναι στους ουρανούς που τόσο δύσκολα ανοίγουν. Είναι στο γέλιο του Μάη . Είναι στα πρώτα βάσανα, στα πρώτα καρδιοχτύπια .
Είχε ψυχούλα κι έδωσε μα δε πήγε στα χαμένα. Με το καράβι της μελωδίας ταξίδεψε στο πέλαγος των συναισθημάτων και αγκυροβόλησε στο απάνεμο λιμάνι της ευαισθησίας και της πιο γλυκιάς μνήμης.
Από τη Κυριακή Παπαδοπούλου ως τη Μαρινέλλα. Μια περιπέτεια. Μια ιστορία. Ένας θρύλος. Μια παράσταση που έκλεψε τη παράσταση, φτιαγμένη από ταλαντούχους για ταλαντούχους.
Από το Βασιλικό Θέατρο στο Παλλάς. Από το απωθημένο στο δεδομένο. Το μικρό κοριτσάκι που φιλοδοξούσε να γίνει ηθοποιός, ευτύχησε να πρωταγωνιστήσει στο Παλλάς και μάλιστα υποδυόμενη τη Μαρινέλλα. Ούτε στ’ όνειρο της δεν θα το’ χε φανταστεί…Αυθορμητισμός. Αμεσότητα. Δυναμική. Τρία «κουσούρια» που πρέπει να έχει ένας καλός ηθοποιός. Και τα είχε όλα.
Μα εσύ ποτέ, να μη χαθείς ποτέ, ποτέ απ’ τη ζωή μας
Μας δίνεις δύναμη και νόημα να ζούμε…για να σ’ ακούμε Μαρινέλλα!
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΟΥΡΝΕΛΗΣ
«ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ»
ΚΥΡΙΑΚΗ 9-5-2010
«ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΤΤΑ»
Καμιά φορά λέω ν’ αλλάξω ουρανό…μα φοβάμαι μήπως μαζί του χάσω και τα αστέρια. Και δεν με πειράζει τόσο να χάσω τη Πούλια ή τον Αυγερινό. Με πειράζει που θα χάσω το Αστέρι των Αστεριών, τη νεράιδα των παραμυθιών, τον λαμπερό κύκνο του μουσικού μας γαλαξία.
Δε φταίμε εμείς που σ’ αγαπάμε, Μαρινέλλα. Φταίν’ οι καρδιές μας…που δεν αντέχουν μακριά σου. Μόνο ένα «Παλάτι» σαν το Παλλάς θα μπορούσε να υποδεχτεί τρία θαύματα μαζί. Μαγεία. Όνειρο. Οπτασία. Με τα καθίσματα να μοιάζουν σα σπαρμένα ροδοπέταλα και το βελούδινο άγγιγμα του τριαντάφυλλου από σκηνής να ακουμπάει τις ψυχές μας, ο έρωτας δεν άργησε να’ρθεί ,το άρωμα δεν άργησε να μας πλημμυρίσει, το φτερούγισμα δεν άργησε να αναστατώσει τις καρδιές μας.
Δεν ειν’ τα λόγια της σπουδαία, λόγια απλά καθημερινά μα ειν’ η αγάπη που τα κάνει όλα…συναρπαστικά. Όμως και η αγάπη δεν χαρίζεται, κερδίζεται. Και η αγάπη γίνεται λατρεία και η λατρεία εξελίσσεται σε πάθος και το πάθος οδηγεί στην αποθέωση. Έτσι αποθεώθηκε η Μαρινέλλα στο μιούζικαλ της «ζωής» της.
Με χιούμορ που ηλεκτρίζει, με αυτοσαρκασμό που σοκάρει, με εξομολόγηση που συγκινεί και με ερμηνεία τόσο φωνητική όσο και θεατρική που συγκλονίζει, η ντίβα με τα περισσότερα κοσμητικά επίθετα, μας καθήλωσε για άλλη μια φορά. Μας περιέλουσε με τους χυμούς της και μας στριφογύρισε αριστοτεχνικά μες στα ευλύγιστα δάχτυλά της. Και ξυπνήσαμε μέσα στα χρώματα του μεταξιού που την έντυνε σε κάθε της εμφάνιση.
Κι ύστερα τίναξε τη σκόνη απ’ τη καρδιά μας κι έγινε διάφανο στα χέρια της γυαλί και ο μύθος επαληθεύτηκε. Ήταν παντού και πουθενά. Ήταν μέσα σε όλους και πάνω απ’ όλους. Ήταν στον αέρα της ματιάς και στο τραγούδι της καρδιάς.
Θα’θελα να ήταν άπιαστο λουλούδι, να’τανε τραγούδι που δεν το’ χουν πει. Είναι όλα αυτά και τίποτα απ’ αυτά. Είναι μίσχος και άνθος μαζί. Είναι το αγριολούλουδο του Καζαντζίδη που αντέχει και στα χιόνια. Είναι πολύτιμη σα φυλαχτό.
Τα λόγια είναι περιττά. Είναι στο σήμερα γιατί ποιος ξέρει αν υπάρχει αύριο .Είναι στο ύστερα μα δεν υπάρχει ύστερα . Είναι στους ουρανούς που τόσο δύσκολα ανοίγουν. Είναι στο γέλιο του Μάη . Είναι στα πρώτα βάσανα, στα πρώτα καρδιοχτύπια .
Είχε ψυχούλα κι έδωσε μα δε πήγε στα χαμένα. Με το καράβι της μελωδίας ταξίδεψε στο πέλαγος των συναισθημάτων και αγκυροβόλησε στο απάνεμο λιμάνι της ευαισθησίας και της πιο γλυκιάς μνήμης.
Από τη Κυριακή Παπαδοπούλου ως τη Μαρινέλλα. Μια περιπέτεια. Μια ιστορία. Ένας θρύλος. Μια παράσταση που έκλεψε τη παράσταση, φτιαγμένη από ταλαντούχους για ταλαντούχους.
Από το Βασιλικό Θέατρο στο Παλλάς. Από το απωθημένο στο δεδομένο. Το μικρό κοριτσάκι που φιλοδοξούσε να γίνει ηθοποιός, ευτύχησε να πρωταγωνιστήσει στο Παλλάς και μάλιστα υποδυόμενη τη Μαρινέλλα. Ούτε στ’ όνειρο της δεν θα το’ χε φανταστεί…Αυθορμητισμός. Αμεσότητα. Δυναμική. Τρία «κουσούρια» που πρέπει να έχει ένας καλός ηθοποιός. Και τα είχε όλα.
Μα εσύ ποτέ, να μη χαθείς ποτέ, ποτέ απ’ τη ζωή μας
Μας δίνεις δύναμη και νόημα να ζούμε…για να σ’ ακούμε Μαρινέλλα!
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΟΥΡΝΕΛΗΣ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
