«Οι καλλιτέχνες δεν είναι ζητιάνοι. Έχουν ανεπτυγμένο το αίσθημα της περηφάνιας, της ανθρωπιάς και της ευαισθησίας»
Πρόσφατα, πέτυχα κάποια άρθρα στο διαδίκτυο που αναφέρονταν στις τιμητικές συντάξεις των καλλιτεχνών από το Υπουργείο Πολιτισμού. Διάβασα για μερικά ονόματα που κατάφεραν να πάρουν τη τιμητική σύνταξη των 800 ευρώ και για κάποια άλλα που το αίτημά τους θα επανεξεταστεί. Ανάμεσα στα δεύτερα ονόματα με έκπληξη διαπίστωσα ότι βρισκόταν το όνομα του Σταμάτη Κόκοτα. Αμέσως αναρωτήθηκα, για ποιο λόγο δίνει το Υπουργείο Πολιτισμού τη τιμητική σύνταξη στους παλαίμαχους καλλιτέχνες. Την δίνει διότι θέλει να τους τιμήσει εκ μέρους της Πολιτείας για το έργο τους στο χώρο της Τέχνης ή την δίνει γιατί θέλει να τους βοηθήσει οικονομικά; Αν δίνει το συμβολικό αυτό ποσό για να τιμήσει τους καλλιτέχνες για τη προσφορά τους στον ελληνικό πολιτισμό, τότε θα πρέπει να τιμηθούν όλοι οι καλλιτέχνες ανεξαρτήτως της οικονομικής τους κατάστασης. Αν όμως, δίνει αυτό το ποσό για να ενισχύσει οικονομικά τους «αδύνατους» καλλιτέχνες, τότε δε θα πρέπει να λέγεται Υπουργείο Πολιτισμού αλλά Υπουργείο Πρόνοιας και η τιμητική σύνταξη θα έπρεπε να λέγεται «οικονομική ενίσχυση απόρων καλλιτεχνών» ή «βοήθημα αναξιοπαθούντων καλλιτεχνών». Χρησιμοποιώντας τον όρο «τιμητική», θα πρέπει να τον εννοούμε και μάλιστα σε όλο του το μεγαλείο μιας και μιλάμε για Πολιτισμό. Δυστυχώς όμως η χορήγηση τιμητικής σύνταξης δεν περιορίζεται μόνο στη προσφορά και το έργο κάθε καλλιτέχνη αλλά απαιτεί και την οικονομική του ανέχεια. Αφού υποβάλλει στο Υπουργείο το βιογραφικό του, κατόπιν εξετάζεται ο φάκελός του από μια διορισμένη επιτροπή που κρίνει (με ποια κριτήρια άραγε;) το μέγεθος της προσφοράς του καλλιτέχνη και αναλόγως της κρίσης της, τον περνάει στη δεύτερη φάση. Στη δεύτερη φάση διαγράφονται όλα τα προηγούμενα και ισχύουν μόνο τα οικονομικά στοιχεία. Αν έχει εισόδημα πάνω από 25.000 δε δικαιούται τιμητική σύνταξη, άρα το πρώτο συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι η σύνταξη δεν είναι τιμητική. Ή τιμάς έναν καλλιτέχνη ή δεν τον τιμάς. Δηλαδή, αν έχει δυο σπίτια και τα νοικιάζει για να ζήσει, παύει να είναι άξιος για να τον τιμήσει το κράτος; Αν παίρνει τη σύνταξη των 500 ευρώ από το ΙΚΑ, θεωρείται ότι ζει πλουσιοπάροχα ; Άρα, το κριτήριο για να δικαιούται ένας καλλιτέχνης τη σύνταξη είναι, να είναι μεγάλος και τρανός, να έχει τραγουδήσει από Σεφέρη μέχρι Ναζίμ Χικμέτ, να έχει παίξει από Σέξπηρ μέχρι Αισχύλο και παράλληλα να μην έχει στον ήλιο μοίρα τουλάχιστον για τα τρία τελευταία χρόνια. Θα’θελα να ρωτήσω τους αρμόδιους των τιμητικών συντάξεων και ιδιαίτερα την επιτροπή που αποτελείται και από συναδέλφους , ήταν λίγο για την Ελλάδα το «Ένα μεσημέρι στης Ακρόπολης τα μέρη» του Ξαρχάκου ή τα «Γράμματα από τη Γερμανία» του Θεοδωράκη που ερμήνευσε ο Σταμάτης Κόκοτας με τη χαρισματική φωνή του. Δεν υπήρξε κατά κοινή ομολογία ένας από τους κορυφαίους τραγουδιστές της εποχής εκείνης; Ποιος δεν τραγούδησε τον «Ρωμηό» του Ζαμπέτα ή τον «Τρελό» του Σπανού. Ποιος δεν ερωτεύθηκε «στου Προφήτ’ Ηλία τα σοκάκια» και ποιος δε συγκινήθηκε από την ερμηνεία του στο «Γιε μου» του Καλδάρα. Δε γνωρίζω την οικονομική κατάσταση του Κόκοτα αλλά σίγουρα αν ήταν καλή, δε θα ζητούσε τη τιμητική σύνταξη. Όλοι δικαιούνται να τη πάρουν είτε έχουν είτε δεν έχουν. Τη δικαιούται και ο Τερζής αν τη ζητήσει, ασχέτως αν δεν την έχει ανάγκη. Επίσης τη δικαιούται και ο Νταλάρας και η Αλεξίου και όλοι όσοι προσέφεραν και προσφέρουν στο πολιτισμό. Κάποιοι καλλιτέχνες μπορεί να ήταν το ίδιο χαρισματικοί και ταλαντούχοι με τους άλλους αλλά ίσως είχαν μεγαλύτερη τύχη γιατί ας μη ξεχνάμε ότι «ένα γραμμάριο τύχης αξίζει περισσότερο από χίλιους τόνους σοφίας». Κάποιοι ίσως επέλεξαν έναν άλλο δρόμο, ίσως και ένα άλλο κόμμα και πολιτογραφήθηκαν ως έντεχνοι και ποιοτικοί. Για παράδειγμα πολλοί καλλιτέχνες ακολούθησαν το ΚΚΕ ή τον ΣΥΡΙΖΑ και όχι μόνο δεν έχασαν αλλά κέρδισαν την εύνοια των πολιτικών, των διανοουμένων και γενικά των ανθρώπων του κατεστημένου. Επέλεξαν ένα ρεπερτόριο που να μη περιλαμβάνει τη λέξη «σ’ αγαπώ» που θεωρείται εμπορική και «υποκουλτούρα» και βαφτίζοντας τα τραγούδια τους προοδευτικά, κατέκλυσαν ραδιόφωνα, τηλεοράσεις και πήραν του κόσμου τις συναυλίες . Κάνει μια συναυλία ο Τσακνής ή ο Μαχαιρίτσας και έχει ο καθένας πενήντα φιλικές συμμετοχές με τα πρώτα ονόματα του ελληνικού τραγουδιού. Αν κάνει ο Κόκοτας μια συναυλία, αμφιβάλλω αν θα πάει κανένας. Δυστυχώς στην Ελλάδα ο καλλιτέχνης έχει να αντιμετωπίσει και τα κομματικά κριτήρια γι αυτό μόλις ξεκινάει το τραγούδι πρέπει να επιλέγει σε ποια πλευρά θα πάει. Αν πάει στην έντεχνη και προοδευτική πλευρά, ακόμα και άφωνος να είναι θα έχει πάντα δουλειά και απήχηση στους επονομαζόμενους «κουλτουριάρηδες» και στους δήθεν. Αν πάει στην εμπορική πλευρά και του κολλήσουν και τη ρετσινιά του συντηρητικού, θα φτύσει αίμα.
Ο πολιτισμός της Ελλάδας έχει μείνει ακόμα στο «ο λαός δε ξεχνά τι σημαίνει δεξιά» και «δε θα περάσει ο φασισμός». Αν δεν είσαι ο βασανισμένος λαός που δε ξεχνά τον Ωρωπό, αν δεν ήσουν «στη ταράτσα την ώρα που χτυπούσαν τον Αντρέα» μη περιμένεις να αναγνωρίσουν τη προσφορά σου σ’ αυτή τη χώρα. Σε όλους τους κλάδους υπάρχουν οι τιμημένοι και οι υπερτιμημένοι. Οι πρώτοι είναι οι χαρισματικοί, οι δεύτεροι είναι οι τυχεροί. Αλίμονο σ’ εκείνους που δεν ανήκουν σε καμία κατηγορία από τις δύο και «φεύγουν» μόνοι, ξεχασμένοι και αβοήθητοι σε κάποια τρώγλη.
Ο προοδευτισμός πάντα «πουλούσε» και «πουλάει». Δε χρειάζεται να τον πιστεύεις, αρκεί να τον δείχνεις. Είναι αλήθεια ότι ανοίγει όλες τις πόρτες.
«ΕΠΑΝΕΞΕΤΑΣΗ»
Το αίτημα του Σταμάτη Κόκοτα για τιμητική σύνταξη βρίσκεται στη φάση της επανεξέτασης. Το Υπουργείο του απάντησε ρητά «μη μου χτυπάς τα μεσάνυχτα τη πόρτα, να σ’ ακούσω δε μπορώ» και προς το παρόν η σύνταξη φαντάζει σαν «ένα όνειρο τρελό, όνειρο απατηλό». Ίσως να ζήτησε να δει τον υπουργό κι εκείνος αρνήθηκε λέγοντάς του «πες πως μ’ αντάμωσες μια νύχτα σ’ ένα όνειρο». Πώς να πάρει σύνταξη όταν ερμηνεύει «Ρωμιός αγάπησε Ρωμιά» όταν η Αθήνα κατοικείται πια από όλες τις φυλές του Ισραήλ. Που πάει να ζητήσει σύνταξη «ένα μεσημέρι στης Ακρόπολης τα μέρη» όταν οι απεργοί δεν αφήνουν κανέναν ν’ ανεβεί στην Ακρόπολη.
«Βρήκα στο δρόμο κάτι παιδιά και τα ρώτησα
πότε σύνταξη θα πάρω, γλυκιά μου Πειραιώτισσα»
«Κόκοτα, μου είπαν μη πικραίνεσαι πολύ
σύνταξη θα πάρεις αλλά θ’ αργήσεις πολύ».
Τραγουδάει για τη Πειραιώτισσα αντί να τραγουδήσει για την Αθηναία που τα τραβάει όλα όταν καίγεται η Αθήνα. Ο Πειραιάς δε κάηκε ποτέ. Και δε σταματάει εκεί. Λέει παρακάτω «στη Κρήτη και στη Μάνη θα βγουν οι πολισμάνοι σε πολιτείες και χωριά» και ανάβουν τα αίματα όλων. Τους έρχονται στο μυαλό τα μαχαίρια και οι βεντέτες και κουμπώνεται πιο πολύ η επιτροπή. Όταν μετά από όλα αυτά ακούει και «Γιε μου, τι περιμένεις πε μου», τότε είναι που της γυρίζουν τελείως τα μυαλά. Σου λέει, αυτός έχει γιο να τον γηροκομήσει, τη σύνταξη τι τη θέλει; Θα φταίει λοιπόν ο Κόκοτας να γίνει «της γειτονιάς τους ο τρελός» και να πάρει με το έτσι θέλω αυτό που του ανήκει δηλαδή την τιμή που του χρωστάει το κράτος και ο πολιτισμός;
Η πρότασή μου είναι,όλοι οι καλλιτέχνες που έχουν βάλει ένα λιθαράκι στο Πολιτισμό, πλούσιοι ή φτωχοί, να τύχουν της τιμητικής σύνταξης από το Κράτος ή αλλιώς ας καταργήσουν το θεσμό και να πάρουν πίσω όλες τις συντάξεις που δώσανε, όχι όσοι πήρανε, πήρανε...Ας βρουν άλλο τρόπο για να τιμήσουν τους καλλιτέχνες, ίσως με πιο φιλανθρωπικό χαρακτήρα...
22/7/10
"ΙΔΟΥ ΤΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΙΜΗΤΙΚΕΣ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ ΤΩΝ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΩΝ..."
Της Σμαράγδας Μιχαλιτσιάνου Παρελθόν θα αποτελεί σύντομα η τιμητική σύνταξη. Μεγάλη ανησυχία έχουν και oι χήρες αξέχαστων καλλιτεχνών, γιατί , όπως λέγεται, θα τους κοπεί η τιμητική σύνταξη που παίρνουν από τους συζύγους τους , λόγω των σκληρών οικονομικών μέτρων της κυβέρνησης, ενώ δεν αποκλείεται να καταργηθεί δια παντός και o θεσμός αυτός καθεαυτός λόγω της χρηματοπιστωτικής κρίσης. Ακόμα βεβαίως, δεν υπάρχει κάποια θέση από επίσημα χείλη για το θέμα. Ωστόσο, δεν αποκλείεται οι τιμώμενοι , όσους δηλαδή η Επιτροπή Απονομής Τιμητικών Συντάξεων αποφασίσει, να κληθούν να διαλέξουν ποια σύνταξη επιθυμούν να λαμβάνουν, ανάμεσα σε αυτή του γήρατος και της τιμητικής και να λάβουν μια από τις δύο και όχι και τις δύο όπως ίσχυεi. Η διαδικασία των τιμητικών συντάξεων αφορά σε ηθοποιούς, σκηνοθέτες, θεατρικούς συγγραφείς, μεταφραστές θεατρικών έργων, χορογράφους και χορευτές., εικαστικούς καλλιτέχνες, καραγκιοζοπαίχτες κ.α. Και είμαστε η μόνη χώρα στον κόσμο με τέτοιο νομοθέτημα που τιμά τους σημαντικούς ανθρώπους του πνεύματος και της τέχνης. Μέχρι σήμερα για να χορηγηθεί σε έναν καλλιτέχνη τιμητική σύνταξη θα έπρεπε να υποβάλει στην αρμόδια επιτροπή του υπουργείου Πολιτισμού αίτηση με φωτοτυπία της ταυτότητάς του και ένα βιογραφικό σημείωμα. Τα αιτήματα κρίνονται από 9μελή Επιτροπή η οποία αποφασίζει για την προσφορά ή όχι διακεκριμένων υπηρεσιών του αιτούντος και στη συνέχεια, εφόσον ο αιτών κριθεί ότι πρέπει να τύχει τιμητικής συνταξιοδότησης, σχηματίζεται φάκελος με τα δικαιολογητικά που ορίζονται στο Ν. 3620/2007. Ο φάκελος αυτός διαβιβάζεται στο Υπουργείο Οικονομικών, στην Υπηρεσία συντάξεων η οποία είναι αρμόδια να χορηγήσει ή μη την τιμητική σύνταξη. Πολλά έχουν ακουστεί για τις τιμητικές συντάξεις και άφθονο μελάνι έχει χυθεί. Κι αν είναι βραχνάς για κάθε υπουργό Πολιτισμού, γιατί αυτός χρεώνεται τις απορρίψεις της επιτροπής, έχει καταντήσει πονοκέφαλος για την Ένωση Τραγουδιστών Ελλάδος. Σε αυτή την τόσο κρίσιμη για τη χώρα περίοδο η διοίκηση της ΕΤΕ εκφράζει τα παράπονά της για συναδέλφους της ,που ενώ δεν αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα υποβάλουν αιτήσεις για τιμητική σύνταξη στερώντας ορισμένες φορές τα χρήματα από ομοτέχνούς τους που τα έχουν πραγματικά ανάγκη. Ο γενικός γραμματέας της ΕΤΕ τραγουδιστής Βασίλης Πάτσιος βάζει τα πράγματα στη θέση τους: «Υπάρχουν συνάδελφοι που ενώ έχουν περιουσιακά στοιχεία, άλλους πόρους και συνταξιοδοτούνται από το ΙΚΑ , υποβάλλουν και αιτήσεις στο ΥΠ.ΠΟ για να τους δοθεί και τιμητική σύνταξη. Οι περισσότεροι είναι επώνυμοι και έχουν καλή πορεία στο ελληνικό τραγούδι. Δηλαδή, είναι διακεκριμένοι. Ωστόσο, μας φέρνουν σε δύσκολη θέση γιατί υπάρχουν κάποιοι άλλοι που αντιμετωπίζουν προβλήματα επιβίωσης». Από τους αιτούντες χορηγήθηκε φέτος τιμητική σύνταξη στον συνθέτη του Νέου Κύματος Λίνο Κόκκοτο, στον Κώστα Καράλη, στο Λάκη Τζορντανέλλι, στη Ζωή Κουρούκλη, στον Λάκη Αλεξάνδρου, και στον μπουζουξή και συνθέτη Κώστα Παπαδόπουλο. Για του χρόνου θα επανεξεταστεί το αίτημα των Σταμάτη Κόκκοτα, Λευτέρη Μυτιληναίου, Κλειούς Δενάρδου, Τζοβάνας, Δημήτρη Ψαριανού και Γιώργου Κοινούση. Το ποσόν της τιμητικής σύνταξης ανέρχεται στο ποσόν των 850 ευρώ μηνιαίως και ο αριθμός των δικαιούχων είναι συγκεκριμένος. Δεν αυξομειώνεται ανάλογα με τις αιτήσεις . Στο χώρο της μουσικής κάθε χρόνο χορηγούνται αυστηρά οκτώ τιμητικές συντάξεις.
20/7/10
"Ο ΑΣΤΕΓΟΣ ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ"
«Ο ΑΣΤΕΓΟΣ ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ»
Είναι οι λαμπεροί άνθρωποι που ανάλογα με τη συγκυρία, μεταμορφώνονται σε ημίθεους, σε πρίγκιπες, σε νεράιδες, σε ιππότες , σε πλάσματα εξωτικά, πέρα από τα συνηθισμένα κατασκευάσματα της φύσης. Περπατούν συνήθως σε λεωφόρους της δόξας, του χρήματος, της λάμψης και της χλιδής. Υποψιαζόμαστε ότι αναπνέουν διαφορετικό αέρα, ότι βλέπουν έναν άλλο ήλιο και οι νύχτες τους έχουν πάντα πανσέληνο. Είμαστε πεπεισμένοι ότι οι περισσότεροι απ’ αυτούς έχουν το κοκαλάκι της νυχτερίδας, ότι προέρχονται ίσως από μια ανώτερη φυλή ή για τους πιο ευφάνταστους, ότι πιθανόν να κατέβηκαν από κάποιο διαστημόπλοιο σε λάθος πλανήτη. Μπορεί όλα αυτά τα σενάρια να είναι βουτηγμένα στην υπερβολή και να μην αφορούν τους εν Ελλάδι υπηρέτες της υποκριτικής αλλά σίγουρα από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, κάποιοι εκπρόσωποι του είδους αρέσκονται να ζουν «λίγο» διαφορετικά από όλους τους υπόλοιπους. Στην Ελλαδίτσα της υποχρεωτικής δίαιτας, της επίβλεψης του ΔΝΤ και των συνθημάτων του ΠΑΜΕ, τα «εξωγήινα» όντα που αποκαλούμε ηθοποιούς δεν διαφέρουν και πολύ από τον μέσο εργαζόμενο που αγωνίζεται για τα προς το ζην και τίποτα παραπάνω. Μάλιστα, ο ηθοποιός είναι και σε ποιο μειονεκτική θέση γιατί μπορεί να μη χτυπάει κάρτα το πρωί αλλά δεν έχει ωράριο. Όταν έχει ζήτηση, δουλεύει επί εικοσιτετραώρου βάσεως. Αυτό συμβαίνει όσο «πουλάει» το προϊόν. Μόλις σταματήσει να «πουλάει», μπορεί να κάθεται για χρόνια. Τη μια χρονιά μπορεί να παίζει σε δεκαπέντε σήριαλ και μετά να τον χάνουμε για πέντε έξι χρόνια. Βέβαια, υπάρχουν και οι ηθοποιοί που έχουν πάρει εργολαβία τη τηλεόραση με εκπομπές και έχουν όλα τα προνόμια του δημοσίου υπαλλήλου εκτός από το μισθό που είναι πενήντα φορές μεγαλύτερος από του δημοσίου υπαλλήλου. Υπάρχουν επίσης και κάποιοι υπερτιμημένοι που έχουν πάρει παραμάσχαλα τον Αριστοφάνη και του έχουν αλλάξει τα φώτα. Αφού τον περνάνε από Επίδαυρο και Ηρώδειο για να εξαγνιστούν μαζί του, μετά τον περιφέρουν σε κάτι κατσάβραχα που του φεύγει η μαγκιά. Όποιον παίζει Αριστοφάνη , τον δηλώνουν Αριστοφανικό ηθοποιό είτε τον «παίζει» καλά είτε όχι. Τα ίδια και χειρότερα συμβαίνουν στο χώρο της τραγωδίας. Εκεί, δεν δικαιούσαι δια να ομιλείς γιατί κινδυνεύεις από τον ίδιο τον Οιδίποδα. Με ότι κι αν ασχολείται ο κάθε ηθοποιός δε παύει να προκαλεί, να συγκινεί, να θαυμάζεται, να τραβάει τα φώτα της δημοσιότητας, να δημιουργεί γύρω του ένα φωτοστέφανο μυστηρίου και να αποτελεί ένα είδος προς εξερεύνηση. Πολιτικοί, τέως και νυν βασιλείς, μεγιστάνες και σεΐχηδες επιζητούσαν πάντα τη «παρέα» των αστεριών της έβδομης Τέχνης. Από τη Μαίρυλιν μέχρι την Αλίκη και τη Κυβέλη, οι ηθοποιοί αποτελούσαν το επίκεντρο κάθε κοινωνικής εκδήλωσης. Περιζήτητοι από κόμματα και παρατάξεις για να προσελκύσουν ψηφοφόρους , στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έγιναν Πρόεδροι, κυβερνήτες, γερουσιαστές, βουλευτές, υπουργοί αλλά παρ’ όλες τις διακρίσεις, τουλάχιστον στην Ελλάδα παραμένουν άστεγοι…Το «σπίτι του ηθοποιού» έχει ξεπεράσει σε κακοτυχία ακόμα και το γεφύρι της Άρτας. Οι άνθρωποι που παράγουν πολιτισμό, δεν είναι και τα πιο αγαπημένα παιδιά του πολιτισμού αλλά ούτε και της πολιτείας. Από τότε που το ταμείο τους ενσωματώθηκε στο ΙΚΑ, ο ηθοποιός όχι μόνο δεν είναι φως αλλά τον τρώει το μαύρο σκοτάδι…Η σύνταξη του ΙΚΑ του εξασφαλίζει τη «ψάθα» και το Υπουργείο Πολιτισμού για να του δώσει τιμητική σύνταξη, πρέπει να έχει παίξει τον βασιλιά Ληρ και παράλληλα να ζητιανεύει στα φανάρια για να πειστεί ότι χρειάζεται τη σύνταξη των οκτακοσίων τριάντα ευρώ. Για τους αρμόδιους δεν έχει σημασία αν μέσα από τους ρόλους του έκανε τον κόσμο να γελάσει, να ταυτιστεί μαζί του, να ξεχαστεί, να διασκεδάσει ή να δακρύσει. Κύριε Υπουργέ Πολιτισμού,δώστε τιμητικές συντάξεις σε όλους τους ηθοποιούς και κλέψτε για μια φορά εσείς τη παράσταση και να είστε σίγουρος ότι θα κλείσει η αυλαία με παρατεταμένα χειροκροτήματα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΟΥΡΝΕΛΗΣ
Είναι οι λαμπεροί άνθρωποι που ανάλογα με τη συγκυρία, μεταμορφώνονται σε ημίθεους, σε πρίγκιπες, σε νεράιδες, σε ιππότες , σε πλάσματα εξωτικά, πέρα από τα συνηθισμένα κατασκευάσματα της φύσης. Περπατούν συνήθως σε λεωφόρους της δόξας, του χρήματος, της λάμψης και της χλιδής. Υποψιαζόμαστε ότι αναπνέουν διαφορετικό αέρα, ότι βλέπουν έναν άλλο ήλιο και οι νύχτες τους έχουν πάντα πανσέληνο. Είμαστε πεπεισμένοι ότι οι περισσότεροι απ’ αυτούς έχουν το κοκαλάκι της νυχτερίδας, ότι προέρχονται ίσως από μια ανώτερη φυλή ή για τους πιο ευφάνταστους, ότι πιθανόν να κατέβηκαν από κάποιο διαστημόπλοιο σε λάθος πλανήτη. Μπορεί όλα αυτά τα σενάρια να είναι βουτηγμένα στην υπερβολή και να μην αφορούν τους εν Ελλάδι υπηρέτες της υποκριτικής αλλά σίγουρα από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, κάποιοι εκπρόσωποι του είδους αρέσκονται να ζουν «λίγο» διαφορετικά από όλους τους υπόλοιπους. Στην Ελλαδίτσα της υποχρεωτικής δίαιτας, της επίβλεψης του ΔΝΤ και των συνθημάτων του ΠΑΜΕ, τα «εξωγήινα» όντα που αποκαλούμε ηθοποιούς δεν διαφέρουν και πολύ από τον μέσο εργαζόμενο που αγωνίζεται για τα προς το ζην και τίποτα παραπάνω. Μάλιστα, ο ηθοποιός είναι και σε ποιο μειονεκτική θέση γιατί μπορεί να μη χτυπάει κάρτα το πρωί αλλά δεν έχει ωράριο. Όταν έχει ζήτηση, δουλεύει επί εικοσιτετραώρου βάσεως. Αυτό συμβαίνει όσο «πουλάει» το προϊόν. Μόλις σταματήσει να «πουλάει», μπορεί να κάθεται για χρόνια. Τη μια χρονιά μπορεί να παίζει σε δεκαπέντε σήριαλ και μετά να τον χάνουμε για πέντε έξι χρόνια. Βέβαια, υπάρχουν και οι ηθοποιοί που έχουν πάρει εργολαβία τη τηλεόραση με εκπομπές και έχουν όλα τα προνόμια του δημοσίου υπαλλήλου εκτός από το μισθό που είναι πενήντα φορές μεγαλύτερος από του δημοσίου υπαλλήλου. Υπάρχουν επίσης και κάποιοι υπερτιμημένοι που έχουν πάρει παραμάσχαλα τον Αριστοφάνη και του έχουν αλλάξει τα φώτα. Αφού τον περνάνε από Επίδαυρο και Ηρώδειο για να εξαγνιστούν μαζί του, μετά τον περιφέρουν σε κάτι κατσάβραχα που του φεύγει η μαγκιά. Όποιον παίζει Αριστοφάνη , τον δηλώνουν Αριστοφανικό ηθοποιό είτε τον «παίζει» καλά είτε όχι. Τα ίδια και χειρότερα συμβαίνουν στο χώρο της τραγωδίας. Εκεί, δεν δικαιούσαι δια να ομιλείς γιατί κινδυνεύεις από τον ίδιο τον Οιδίποδα. Με ότι κι αν ασχολείται ο κάθε ηθοποιός δε παύει να προκαλεί, να συγκινεί, να θαυμάζεται, να τραβάει τα φώτα της δημοσιότητας, να δημιουργεί γύρω του ένα φωτοστέφανο μυστηρίου και να αποτελεί ένα είδος προς εξερεύνηση. Πολιτικοί, τέως και νυν βασιλείς, μεγιστάνες και σεΐχηδες επιζητούσαν πάντα τη «παρέα» των αστεριών της έβδομης Τέχνης. Από τη Μαίρυλιν μέχρι την Αλίκη και τη Κυβέλη, οι ηθοποιοί αποτελούσαν το επίκεντρο κάθε κοινωνικής εκδήλωσης. Περιζήτητοι από κόμματα και παρατάξεις για να προσελκύσουν ψηφοφόρους , στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έγιναν Πρόεδροι, κυβερνήτες, γερουσιαστές, βουλευτές, υπουργοί αλλά παρ’ όλες τις διακρίσεις, τουλάχιστον στην Ελλάδα παραμένουν άστεγοι…Το «σπίτι του ηθοποιού» έχει ξεπεράσει σε κακοτυχία ακόμα και το γεφύρι της Άρτας. Οι άνθρωποι που παράγουν πολιτισμό, δεν είναι και τα πιο αγαπημένα παιδιά του πολιτισμού αλλά ούτε και της πολιτείας. Από τότε που το ταμείο τους ενσωματώθηκε στο ΙΚΑ, ο ηθοποιός όχι μόνο δεν είναι φως αλλά τον τρώει το μαύρο σκοτάδι…Η σύνταξη του ΙΚΑ του εξασφαλίζει τη «ψάθα» και το Υπουργείο Πολιτισμού για να του δώσει τιμητική σύνταξη, πρέπει να έχει παίξει τον βασιλιά Ληρ και παράλληλα να ζητιανεύει στα φανάρια για να πειστεί ότι χρειάζεται τη σύνταξη των οκτακοσίων τριάντα ευρώ. Για τους αρμόδιους δεν έχει σημασία αν μέσα από τους ρόλους του έκανε τον κόσμο να γελάσει, να ταυτιστεί μαζί του, να ξεχαστεί, να διασκεδάσει ή να δακρύσει. Κύριε Υπουργέ Πολιτισμού,δώστε τιμητικές συντάξεις σε όλους τους ηθοποιούς και κλέψτε για μια φορά εσείς τη παράσταση και να είστε σίγουρος ότι θα κλείσει η αυλαία με παρατεταμένα χειροκροτήματα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΟΥΡΝΕΛΗΣ
13/7/10
ΜΕ ΤΟΝ ΛΕΥΤΕΡΗ ΑΡΧΗΓΟ...
«Όλοι σε φωνάζουν Αρχηγό…»
«Αττικός» ουρανός αστραπές δε φοβάται…Παρθενώνας, Ηρώδειο, Φιλοπάππου. Το τρίγωνο του πολιτισμού, της ιστορίας και του πνεύματος. Τρία σημεία αναφοράς του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος. Ανάμεσά τους ένα μπαλκόνι με θέα στον μύθο. Ένα ταξίδι στην εικονική πραγματικότητα. Ένα στέκι που σέβεται το περιβάλλον, τη τοποθεσία του, τη παράδοση. Ο «Αττικός» με τη Μίνα στο τιμόνι και τον Βασίλη στις μηχανές, φιλοξενεί στην ατμοσφαιρική του ταράτσα τους εραστές του φεγγαριού, τους οπαδούς του ρομαντισμού, τους λάτρεις των καλών γεύσεων. Όπως κάθομαι και απολαμβάνω την «ψευδαίσθηση», το βλέμμα μου πέφτει πάνω στα κλαδιά μιας θρασύτατης μουριάς που προσπαθεί απεγνωσμένα να ξεπεράσει ακόμα και τον τρίτο όροφο που βρισκόμαστε για να κατακτήσει ίσως κι εκείνη, το καλύτερο οπτικό πεδίο προς τον Παρθενώνα. Μου είπανε ότι αυτή η μουριά είναι του Λευτέρη Παπαδόπουλου, είναι στην αυλή του. Τότε ο νους μου ταξίδεψε σε μια άλλη μουριά, στη Συκαμινιά της Λέσβου που χάριζε τη σκιά της στον Στρατή Μυριβήλη για να γράψει τα ποιήματά του. Πριν ακόμα προλάβω να επιστρέψω από τον αυθόρμητο παραλληλισμό, μαθαίνω ότι ο ποιητής που τραγουδήθηκε όσο κανείς, που κατανοήθηκε όσο κανείς, που άγγιξε όσο κανείς, τον εργάτη , τον διανοούμενο, τον αγωνιστή, τη μάνα, τον νέο, συχνάζει σ’ αυτό το χώρο. Φαίνεται πως η τύχη ήταν μαζί μου εκείνο το βράδυ γιατί δε πέρασε πολλή ώρα και ο Λευτέρης καταφθάνει με τη παρέα του. Ασυναίσθητα, αρχίζω να σιγοψιθυρίζω τα τραγούδια του, αρχίζω να τα βάζω με την «Άπονη ζωή» κι αντάμα με τη «Φτωχολογιά» να στέκω σαν αμάξι γέρικο στην ανηφοριά. Λέω τον πόνο μου στο Άγαλμα κι ορκίζομαι πως «δε θα ξαναγαπήσω». Θυμάμαι την Αριστοτέλους και την Αργυρώ, τη Μυρσίνη με τ’ άσπρα, τον Γιάννη το τρελό, τη Ρηνιώ που δε με θέλει και …γέλαγε η Μαρία. Μέσα σε τρία λεπτά, όσο κρατάει ένα τραγούδι, ένιωσα να περνάει από μπροστά μου το μισό ελληνικό τραγούδι κι ακόμη δεν είχα αρχίσει. Ίσως φταίει και η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου που όταν τη γνώρισα στα πρώτα μου καλλιτεχνικά βήματα, μου μιλούσε συνεχώς για τον Λευτέρη και μου έλεγε ότι «Όλους τους στιχουργούς τους αγαπώ αλλά με τον Παπαδόπουλο είμαι ερωτευμένη». Με τη γλύκα της Ευτυχίας να με πλημμυρίζει και με μια παράδοξη εφηβική ορμή, φώναξα τη κυρία Μίνα και τη ρώτησα, τι πιθανότητες έχω να μιλήσω στον Παπαδόπουλο. Εκείνη, με ευγένεια και διακριτικότητα, μου έδωσε να καταλάβω πως θα’ ταν καλύτερα να το αποφύγω. Έλα όμως που εγώ ένιωθα πως ίσως ήταν η τελευταία ευκαιρία για να ικανοποιήσω ένα από τα μεγαλύτερα απωθημένα μου και ήμουν αποφασισμένος να του μιλήσω κι ας με βρίσει…Στο κάτω-κάτω, λένε πως δεν έχει σημασία τι λένε για σένα αλλά ποιος το λέει. Χωρίς δεύτερη σκέψη και με μια βαθιά αναπνοή, σηκώθηκα και πήγα προς το τραπέζι του. Τον χαιρέτησα, εκφράζοντας την εκτίμηση και τον θαυμασμό μου στο έργο του και μετά από μια σύντομη συνομιλία επέστρεψα στο τραπέζι μου σχεδόν πετώντας. Τότε κοίταξα ψηλά και είπα «Έχεις δίκιο Ευτυχία, θα πιω απόψε το φεγγάρι!». Και για να του ανταποδώσω λίγο παραλλαγμένη τη φιλοφρόνηση, θα του πω «Να είσαι πάντα σε μεγάλη άνθηση Πρόεδρε…».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΟΥΡΝΕΛΗΣ
«Αττικός» ουρανός αστραπές δε φοβάται…Παρθενώνας, Ηρώδειο, Φιλοπάππου. Το τρίγωνο του πολιτισμού, της ιστορίας και του πνεύματος. Τρία σημεία αναφοράς του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος. Ανάμεσά τους ένα μπαλκόνι με θέα στον μύθο. Ένα ταξίδι στην εικονική πραγματικότητα. Ένα στέκι που σέβεται το περιβάλλον, τη τοποθεσία του, τη παράδοση. Ο «Αττικός» με τη Μίνα στο τιμόνι και τον Βασίλη στις μηχανές, φιλοξενεί στην ατμοσφαιρική του ταράτσα τους εραστές του φεγγαριού, τους οπαδούς του ρομαντισμού, τους λάτρεις των καλών γεύσεων. Όπως κάθομαι και απολαμβάνω την «ψευδαίσθηση», το βλέμμα μου πέφτει πάνω στα κλαδιά μιας θρασύτατης μουριάς που προσπαθεί απεγνωσμένα να ξεπεράσει ακόμα και τον τρίτο όροφο που βρισκόμαστε για να κατακτήσει ίσως κι εκείνη, το καλύτερο οπτικό πεδίο προς τον Παρθενώνα. Μου είπανε ότι αυτή η μουριά είναι του Λευτέρη Παπαδόπουλου, είναι στην αυλή του. Τότε ο νους μου ταξίδεψε σε μια άλλη μουριά, στη Συκαμινιά της Λέσβου που χάριζε τη σκιά της στον Στρατή Μυριβήλη για να γράψει τα ποιήματά του. Πριν ακόμα προλάβω να επιστρέψω από τον αυθόρμητο παραλληλισμό, μαθαίνω ότι ο ποιητής που τραγουδήθηκε όσο κανείς, που κατανοήθηκε όσο κανείς, που άγγιξε όσο κανείς, τον εργάτη , τον διανοούμενο, τον αγωνιστή, τη μάνα, τον νέο, συχνάζει σ’ αυτό το χώρο. Φαίνεται πως η τύχη ήταν μαζί μου εκείνο το βράδυ γιατί δε πέρασε πολλή ώρα και ο Λευτέρης καταφθάνει με τη παρέα του. Ασυναίσθητα, αρχίζω να σιγοψιθυρίζω τα τραγούδια του, αρχίζω να τα βάζω με την «Άπονη ζωή» κι αντάμα με τη «Φτωχολογιά» να στέκω σαν αμάξι γέρικο στην ανηφοριά. Λέω τον πόνο μου στο Άγαλμα κι ορκίζομαι πως «δε θα ξαναγαπήσω». Θυμάμαι την Αριστοτέλους και την Αργυρώ, τη Μυρσίνη με τ’ άσπρα, τον Γιάννη το τρελό, τη Ρηνιώ που δε με θέλει και …γέλαγε η Μαρία. Μέσα σε τρία λεπτά, όσο κρατάει ένα τραγούδι, ένιωσα να περνάει από μπροστά μου το μισό ελληνικό τραγούδι κι ακόμη δεν είχα αρχίσει. Ίσως φταίει και η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου που όταν τη γνώρισα στα πρώτα μου καλλιτεχνικά βήματα, μου μιλούσε συνεχώς για τον Λευτέρη και μου έλεγε ότι «Όλους τους στιχουργούς τους αγαπώ αλλά με τον Παπαδόπουλο είμαι ερωτευμένη». Με τη γλύκα της Ευτυχίας να με πλημμυρίζει και με μια παράδοξη εφηβική ορμή, φώναξα τη κυρία Μίνα και τη ρώτησα, τι πιθανότητες έχω να μιλήσω στον Παπαδόπουλο. Εκείνη, με ευγένεια και διακριτικότητα, μου έδωσε να καταλάβω πως θα’ ταν καλύτερα να το αποφύγω. Έλα όμως που εγώ ένιωθα πως ίσως ήταν η τελευταία ευκαιρία για να ικανοποιήσω ένα από τα μεγαλύτερα απωθημένα μου και ήμουν αποφασισμένος να του μιλήσω κι ας με βρίσει…Στο κάτω-κάτω, λένε πως δεν έχει σημασία τι λένε για σένα αλλά ποιος το λέει. Χωρίς δεύτερη σκέψη και με μια βαθιά αναπνοή, σηκώθηκα και πήγα προς το τραπέζι του. Τον χαιρέτησα, εκφράζοντας την εκτίμηση και τον θαυμασμό μου στο έργο του και μετά από μια σύντομη συνομιλία επέστρεψα στο τραπέζι μου σχεδόν πετώντας. Τότε κοίταξα ψηλά και είπα «Έχεις δίκιο Ευτυχία, θα πιω απόψε το φεγγάρι!». Και για να του ανταποδώσω λίγο παραλλαγμένη τη φιλοφρόνηση, θα του πω «Να είσαι πάντα σε μεγάλη άνθηση Πρόεδρε…».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΟΥΡΝΕΛΗΣ
Η ΑΘΗΝΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
«Η ΑΘΗΝΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ»
Μπορεί η οικονομική κρίση να έχει συρρικνώσει μια σειρά από δραστηριότητες, μπορεί ο κόσμος να θορυβήθηκε από τις περικοπές των οικονομικών του και να αποφεύγει ακόμα και τη παραμικρή έξοδο που θα του στοιχίσει μια μικρή περιουσία, μπορεί τα καλλιτεχνικά δρώμενα των Δήμων να δέχθηκαν ένα σημαντικό πλήγμα όσον αφορά τις κρατικές επιχορηγήσεις όμως ούτε το πνεύμα ούτε ο πολιτισμός μπορούν να παραδοθούν στη φτώχεια της ύλης. Η Αθήνα ως παγκόσμιο σύμβολο πολιτισμού αντιστάθηκε και πάλι στη πνευματική «τσιγκουνιά» που οι χαλεποί καιροί θέλησαν να την υποτάξουν. Ακόμα και υπό μερικό περιορισμό, ο Δήμαρχος της Αθήνας Νικήτας Κακλαμάνης και οι συνεργάτες του επί των πολιτιστικών, σε μια ανθρώπινη και συναισθηματική συνέντευξη τύπου στις 30 Ιουνίου διαβεβαίωσε όλους, καλλιτέχνες και μη ότι στον πολιτισμό δε χωράνε εκπτώσεις και ευχαρίστησε με ιδιαίτερη έμφαση τους καλλιτέχνες που θα συνεργαστούν φέτος με το Δήμο Αθηναίων για τη κατανόηση που έδειξαν, βάζοντας το σύνθημα του Δημάρχου «Πολιτισμός για όλους» πάνω από το συμφέρον τους. Και δε θα το δεχόταν κανένας αν δεν άξιζε πραγματικά τον κόπο. Όταν κάθε γωνιά της Αθήνας ζωντανεύει από νεανικές παρουσίες με ταλέντο, όταν υποβαθμισμένες γειτονιές ξαναγεννιούνται μέσα από μουσικές και θεατρικές παραστάσεις, όταν το καμάρι της Αθήνας, το Αττικό Άλσος μαζί με το θέατρο του Κολωνού και εκείνο της Δόρας Στράτου φιλοξενούν όλα τα είδη του θεάτρου και της μουσικής χωρίς καμία εξαίρεση, τότε ποιος μπορεί να αρνηθεί τη συμμετοχή του σε ένα έργο προσφοράς, τιμής και δόξας για τον Πολιτισμό και τον Άνθρωπο. Όλοι οι καλλιτέχνες ευπρόσδεκτοι, με μεγάλη ή μικρότερη προσφορά, διάσημοι ή λιγότερο γνωστοί, παλιοί ή νεώτεροι θα δώσουν και πάλι το παρόν σ’ ένα φεστιβάλ που αυτή τη φορά έχει διπλό στόχο. Να παρουσιάσει την πολιτιστική δράση σπουδαίων καλλιτεχνών σε όλους με ελεύθερη είσοδο και να ανακουφίσει πνευματικά έναν κόσμο που καθημερινά δέχεται απειλές, ανακοινώσεις, σκληρά μέτρα, διεθνείς υποδείξεις και υποβιβασμό.
Όσοι ονομάζουν τον Νικήτα Κακλαμάνη «δήμαρχο του πολιτισμού», περιγράφουν απλώς την πραγματικότητα. Πάντα κοντά στους ανθρώπους της Τέχνης και του Πνεύματος και μαζί μ’ αυτούς, σχεδιάζει, οργανώνει και πραγματοποιεί καλλιτεχνικές εκδηλώσεις πολύ υψηλού επιπέδου, προσιτές σε κάθε Αθηναίο, σε κάθε άνθρωπο. Ψυχή των εκδηλώσεων και υπεύθυνος για την καλή οργάνωση και το σωστό αποτέλεσμα είναι ένας άνθρωπος της Τέχνης, ένας πιστός υπηρέτης του πολιτισμού κι ένας αφοσιωμένος συνεργάτης, ο Δευκαλίων Κόμης. Λεπτολόγος και τελειομανής, φροντίζει για την αρτιότητα των εκδηλώσεων ικανοποιώντας απόλυτα το κοινό και τους καλλιτέχνες. Με σύνεση, συνέπεια και με μεγάλη προσπάθεια, η πολιτιστική ομάδα του Δήμου Αθηναίων καταφέρνει να προσφέρει στους κατοίκους όλου του Λεκανοπεδίου μια ανάσα ψυχαγωγίας και ξεκούρασης που τόσο χρειάζονται αυτές τις δύσκολες μέρες. Με τον Νικήτα Κακλαμάνη στον πύργο ελέγχου, με τον Κόμη στο πιλοτήριο και τους υπόλοιπους συνεργάτες τους στο έδαφος, είναι σίγουρο ότι η Αθήνα θα αποτελέσει και πάλι τον απόλυτα ασφαλή και ελκυστικό προορισμό.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΟΥΡΝΕΛΗΣ
Μπορεί η οικονομική κρίση να έχει συρρικνώσει μια σειρά από δραστηριότητες, μπορεί ο κόσμος να θορυβήθηκε από τις περικοπές των οικονομικών του και να αποφεύγει ακόμα και τη παραμικρή έξοδο που θα του στοιχίσει μια μικρή περιουσία, μπορεί τα καλλιτεχνικά δρώμενα των Δήμων να δέχθηκαν ένα σημαντικό πλήγμα όσον αφορά τις κρατικές επιχορηγήσεις όμως ούτε το πνεύμα ούτε ο πολιτισμός μπορούν να παραδοθούν στη φτώχεια της ύλης. Η Αθήνα ως παγκόσμιο σύμβολο πολιτισμού αντιστάθηκε και πάλι στη πνευματική «τσιγκουνιά» που οι χαλεποί καιροί θέλησαν να την υποτάξουν. Ακόμα και υπό μερικό περιορισμό, ο Δήμαρχος της Αθήνας Νικήτας Κακλαμάνης και οι συνεργάτες του επί των πολιτιστικών, σε μια ανθρώπινη και συναισθηματική συνέντευξη τύπου στις 30 Ιουνίου διαβεβαίωσε όλους, καλλιτέχνες και μη ότι στον πολιτισμό δε χωράνε εκπτώσεις και ευχαρίστησε με ιδιαίτερη έμφαση τους καλλιτέχνες που θα συνεργαστούν φέτος με το Δήμο Αθηναίων για τη κατανόηση που έδειξαν, βάζοντας το σύνθημα του Δημάρχου «Πολιτισμός για όλους» πάνω από το συμφέρον τους. Και δε θα το δεχόταν κανένας αν δεν άξιζε πραγματικά τον κόπο. Όταν κάθε γωνιά της Αθήνας ζωντανεύει από νεανικές παρουσίες με ταλέντο, όταν υποβαθμισμένες γειτονιές ξαναγεννιούνται μέσα από μουσικές και θεατρικές παραστάσεις, όταν το καμάρι της Αθήνας, το Αττικό Άλσος μαζί με το θέατρο του Κολωνού και εκείνο της Δόρας Στράτου φιλοξενούν όλα τα είδη του θεάτρου και της μουσικής χωρίς καμία εξαίρεση, τότε ποιος μπορεί να αρνηθεί τη συμμετοχή του σε ένα έργο προσφοράς, τιμής και δόξας για τον Πολιτισμό και τον Άνθρωπο. Όλοι οι καλλιτέχνες ευπρόσδεκτοι, με μεγάλη ή μικρότερη προσφορά, διάσημοι ή λιγότερο γνωστοί, παλιοί ή νεώτεροι θα δώσουν και πάλι το παρόν σ’ ένα φεστιβάλ που αυτή τη φορά έχει διπλό στόχο. Να παρουσιάσει την πολιτιστική δράση σπουδαίων καλλιτεχνών σε όλους με ελεύθερη είσοδο και να ανακουφίσει πνευματικά έναν κόσμο που καθημερινά δέχεται απειλές, ανακοινώσεις, σκληρά μέτρα, διεθνείς υποδείξεις και υποβιβασμό.
Όσοι ονομάζουν τον Νικήτα Κακλαμάνη «δήμαρχο του πολιτισμού», περιγράφουν απλώς την πραγματικότητα. Πάντα κοντά στους ανθρώπους της Τέχνης και του Πνεύματος και μαζί μ’ αυτούς, σχεδιάζει, οργανώνει και πραγματοποιεί καλλιτεχνικές εκδηλώσεις πολύ υψηλού επιπέδου, προσιτές σε κάθε Αθηναίο, σε κάθε άνθρωπο. Ψυχή των εκδηλώσεων και υπεύθυνος για την καλή οργάνωση και το σωστό αποτέλεσμα είναι ένας άνθρωπος της Τέχνης, ένας πιστός υπηρέτης του πολιτισμού κι ένας αφοσιωμένος συνεργάτης, ο Δευκαλίων Κόμης. Λεπτολόγος και τελειομανής, φροντίζει για την αρτιότητα των εκδηλώσεων ικανοποιώντας απόλυτα το κοινό και τους καλλιτέχνες. Με σύνεση, συνέπεια και με μεγάλη προσπάθεια, η πολιτιστική ομάδα του Δήμου Αθηναίων καταφέρνει να προσφέρει στους κατοίκους όλου του Λεκανοπεδίου μια ανάσα ψυχαγωγίας και ξεκούρασης που τόσο χρειάζονται αυτές τις δύσκολες μέρες. Με τον Νικήτα Κακλαμάνη στον πύργο ελέγχου, με τον Κόμη στο πιλοτήριο και τους υπόλοιπους συνεργάτες τους στο έδαφος, είναι σίγουρο ότι η Αθήνα θα αποτελέσει και πάλι τον απόλυτα ασφαλή και ελκυστικό προορισμό.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΟΥΡΝΕΛΗΣ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
