"ΤΗΣ ΑΜΥΝΗΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ..."

Τον εθυμάσαι φίλε μου τον υπουργό εκείνο,
Που περπατούσε κορδωτός σα να’ τανε κλαρίνο
Που δυο φορες πρωθυπουργός εκόντεψε να γίνει,
Μα είκοσι χρόνια υπουργός κατάφερε να μείνει;
Που άλλος στη κυβέρνηση δεν είχε κύρος όμοιο
Και του’ καναν υποδοχή σε κάθε αεροδρόμιο;
Που με βαρύγδουπες μακρές τις φράσεις του, μιλούσε
Και δεν εκαταλάβαινε κανείς τι εννοούσε;
Αυτόν τον μέγα υπουργό και τον πρωτοκλασσάτο
Τον είδα χθες να σέρνεται με το κεφάλι κάτω.
Έτσι σκυφτός, περίλυπος το δάχτυλο κινούσε
Κι εκείνους που αποκάλυψαν τις μίζες του, απειλούσε.
Γιατί σαν ήταν υπουργός δεχότανε δωράκια
Κι αγόραζε πανάκριβα εδώ κι εκεί σπιτάκια.
Φτωχός πολύ και άνεργος στο κοινοβούλιο μπήκε
Κι απ’ το πολύ το δούλεμα τετράπλουτος εβγήκε.
«Εμείς πλέον δεν είμαστε μ’όλους τους άλλους ίσοι»
Και ένα γάμο με «μικράν» τον κάνει στο Παρίσι.
Ο δικαστής ρωτήθηκε εάν θα τονε πιάσει
Κι όπως κάθε άλλονε κοινό πολίτη θα δικάσει.
Δικαστής: Είσαι καλά ρε φίλε μου, με αίσθημα ευθύνης;
Πιάνεται τέτοιος άνθρωπος και υπουργός αμύνης;
Μπορεί κανένα πύραυλο στη κατοχή του να’χει
Κι εγώ μ’ αυτή τη πέννα μου θα παραβγώ στη μάχη;